ဂရမ္မီဆုေတြ ဘာေတြရတဲ့ ကမၻာေက်ာ္အဆိုေတာ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္း က အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ ေျပာခဲ့ဖူးတာ မွတ္မိေသးသည္။ ဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ ခ်ီၿပီး ၾကာခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္မဂၢဇင္းက၊ ဘယ္အင္တာဗ်ဴးမွာ၊ ဘယ္လိုေျပာခဲ့လဲဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က သူ႔ပရိတ္သတ္ ျဖစ္ေနတာရယ္၊ အဲဒီကစလို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာတတ္သူလို႔ ၀ိုင္းၿပီး ေ၀ဖန္ၾက၊ သတ္မွတ္ၾကတာရယ္ေၾကာင့္လဲ မွတ္မွတ္ရရေလး ရွိေနမိတာ ျဖစ္သည္။
ဒီလိုစကားမ်ဳိး ခုလိုအခ်ိန္မွာ ေျပာလာတာ ဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္တာတစ္ခုကို ေလလံုးထြား ေလ်ာက္ေျပာတာလို႔ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လို႔ ရသည္။ ဒီေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီးတာေတာင္ ေကာ္ပီသီခ်င္း၊ ေကာ္ပီအမူအယာေတြထဲမွာပဲ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဟန္တစ္ခုကို မတည္ေဆာက္ ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ဟာ ကမၻာေက်ာ္ၿပီး ဂရမ္မီဆုရေလာက္ေအာင္ေတာ့ ဂီတ၀မ္းစာ မျပည့္သူလို႔ ၀မ္းနဲစြာ မွတ္ခ်က္ခ်ရမွာပဲ ျဖစ္သည္။။ ဒါေပမဲ့ ဒီစကားကို စေျပာခ်ိန္က သူသည္ တက္သစ္စ ျဖစ္သည္။ ဂရမ္မီ မကလို႔ ဘယ္လိုအိမ္မက္မ်ဳိးကို မဆို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မက္ႏိုင္တဲ့ အရြယ္ျဖစ္သည္။ ေကာင္းမြန္တဲ့ ပါရမီခံ အရည္အခ်င္းလဲရွိသည္ (ဒါေၾကာင့္လဲ ျမန္မာ့ထိပ္ဆံုး အဆိုေတာ္စာရင္းထဲကိုေတာ့ အလြယ္တကူ လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္ပဲ သိမ္းပိုက္ေရာက္ရွိခဲ့၏)။ ေကာ္ပီႏွင့္ စတက္ေသာ္လဲ ဖန္တီးႀကိဳးစားပါက ထြန္းေတာက္ႏိုင္တဲ့ ေက်ာက္ရိုင္းတုန္းလဲ ျဖစ္သည္။ ခု ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ သူကိုယ္တိုင္လဲ ေအာင္ျမင္ၿပီးသား သီခ်င္းေတြကို အဆင့္သင့္ ခူးဆြတ္ပြားယူၿပီး လြယ္လြယ္ကူကူ သြားတဲ့လမ္းကေန မဖယ္ရဲခဲ့တာေၾကာင့္ ေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ ဂရမ္မီဟာ ေလထဲက စကားတစ္ခြန္းပဲ ျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ဒါ့အျပင္ သူရဲ႕ ဂရမ္မီအိမ္မက္ဟာ အားေပးခံရဖို႔ ေနေနသာသာ ေ၀ဖန္မႈေတြနဲ႔သာ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။
ကၽြန္ေတာ္အဓိက ေတြးခ်င္ေရးခ်င္တာကလဲ အဲဒီအေၾကာင္း ျဖစ္သည္။
တက္သစ္စ ငယ္ရြယ္သူ အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကမၻာေက်ာ္အဆိုေတာ္ ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုေသာ အိမ္မက္သည္ မထူးဆန္းပါ။ ထူးဆန္းတာက ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ေျပာရမလားဆိုေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ားစုရဲ႕ တုန္႔ျပန္ပံု ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေလႀကီးလိုက္တာလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ မနာလိုစိတ္နဲ႔ ေတြးၾကတာမ်ဳိး မဟုတ္ပဲ အမွန္တကယ္ကို မျဖစ္ႏိုင္တာႀကီးကို သူေလ်ာက္ေျပာေနတာလို႔ ယံုၾကည္ၾကတာလဲ ျဖစ္၏။ေျပာရရင္ေတာ့ သူ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေလွ်ာက္ေျပာတာလို႔ အမွန္တကယ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရိုးသားစြာ ယံုၾကည္ခံစားၾကတယ္ ဆိုပါစို႔။
ျမန္မာတစ္ေယာက္၊ ျမန္မာေျမေပၚကေန ကမၻာေက်ာ္ဖို႔ စိတ္ကူးသည္ မမက္ေကာင္းေသာ အိမ္မက္တစ္ခု၊ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အရာတစ္ခုလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ခံစားၾကသည္။
ဒီေနရာမွာ သံုးေသာ ”ကၽြန္ေတာ္တို႔”သည္ ကၽြန္ေတာ့္အရြယ္အပိုင္းျခား ၀န္းက်င္ မ်ဳိးဆက္တစ္ခုကို ရည္ညႊန္းတာျဖစ္သည္။ စိတ္အရွိန္အဟုန္ေတြ တက္ၾကြစြာႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ခဲ့ၾကတာကေန တေျဖးေျဖး ပ်က္လာခဲ့တဲ့ မဆလ ယိုယြင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး တပ္အာဏာသိမ္းေခတ္၊ န၀တ၊ နအဖေခတ္ေတြနဲ႔ အတူ ေတာက္ေလ်ာက္ ႀကီးပ်င္းခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ရြယ္၀န္းက်င္ မ်ဳိးဆက္သည္ ဒီအာဏာရွင္ေခတ္ႀကီးက ေမြးထုတ္လိုက္ေသာ မ်ဳိးဆက္ စစ္စစ္ ျဖစ္သည္။ ေခတ္တစ္ခု၊ စနစ္တစ္ခုဟာ လူငယ္ေတြကို အမ်ားႀကီး သက္ေရာက္မႈရွိသည္ဆိုလွ်င္ ဒီေခတ္ေမွာင္ႀကီးမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့သူေတြ ဘယ္လိုရွိတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရြယ္ အမ်ားစုရဲ႕ ေတြးေခၚပံု၊ အရည္အခ်င္း၊ ယံုၾကည္ခ်က္၊ ခံစားမႈေတြသည္ ေလ့လာၾကည့္ဖို႔ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္လိမ့္မည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တိုင္လဲ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္သူထဲမွာ မပါပဲ အလြန္ ေယဘံုယ်ဆန္ သူလိုငါလို အေနအထား၊ အသိုင္း၀ိုင္းကပဲျဖစ္တာေၾကာင့္ အမ်ားစု ျဖစ္ေသာ သာမာန္လူေတြရဲ႕ စရိုက္၊ အေလ့အက်င့္ေတြသာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ပံုမွန္ေတြ႕ရေလ့ ရွိေလသည္။ (ထူးခၽြန္သူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ေခတ္၊ စနစ္သည္ အေၾကာင္းျပခ်က္ မဟုတ္ပါ)
တျခားကိစၥေတြ အသာထား ရည္မွန္းခ်က္ အိမ္မက္ကိစၥ အစျပန္ေကာက္ရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မဟာႀကီးႀကီးမားမား ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ဆိုတာက ၀င္ေငြအရမ္းေကာင္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခုေလာက္ ရဖို႔၊ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္လုပ္သူဆိုလဲ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ေလာက္ပဲ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံျခားသြားရဖို႔ ဆိုတာကိုေတာင္ အိမ္မက္တစ္ခုလို ရည္မွန္းခ်က္ထား ႀကိဳးစားရတာ မ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာသည္။
ကမၻာေက်ာ္ဖို႔ ဆိုတာေရာ...
လက္ေတြ႕ႀကိဳးစားဖို႔ေနေနသာသာ အိမ္မက္နဲ႔ေတာင္ စိတ္ကူးမယဥ္ေအာင္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ မဆိုင္သလို ျဖစ္ေနပါေသးသည္။ ကိုယ္မက္ဖို႔မေျပာႏွင့္ သူမ်ားမက္ရင္ေတာင္ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ ေျပာေနတယ္လို႔ ခံစားရေအာင္၊ ေ၀ဖန္မိေအာင္ကို ကမၻာဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ေ၀းသြားခဲ့သည္။ အဲလိုုျဖစ္သြားေအာင္လဲ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ေခတ္က ပံုသြင္းေပးခဲ့တာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ေဆာင္းတြင္း အိမ္မက္လို ေပါက္ကရ အိမ္မက္ေတြေတာင္ မက္ဖို႔အတြက္ေတာ့ လက္ေတြ႕ အဆက္ဆက္ အျဖစ္ေလးေတြ အနဲအက်ဥ္း ရွိေပးဖို႔လိုတယ္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ားစုအတြက္ ရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးႀကီးထားႏိုင္ဖို႔၊ ကမၻာနဲ႔ ခ်ီတဲ့ အိမ္မက္ႀကီးေတြ စိတ္ကူးယဥ္ဖို႔ အေျခအေနဆိုတာ မေပးခဲ့၊ မရွိခဲ့ပါ။
ဒီစိတ္အခံရွိသူေတြ မ်ားလာေသာအခါ အဲဒီလူေတြကပဲ တျခားလူအတြက္ ပတ္၀န္းက်င္ ျဖစ္လာပါသည္။ အဲဒီပတ္၀န္းက်င္ကပဲ ကမၻာေက်ာ္အိမ္မက္မက္တဲ့ လူငယ္ေတြ ေပၚလာခဲ့ရင္ ေလႀကီးသူေတြလို႔ ေ၀ဖန္ေလွာင္ေျပာင္ရင္း ေနာင္မ်ဳိးဆက္ကိုပါ အိမ္မက္မမက္ရဲေအာင္ လက္ဆင့္ကမ္း ဖိအားေပးသလို ျဖစ္သြားၾကလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ လူငယ္တို႔၏ ပြင့္အာလာမည့္ အကန္႔မရွိေသာ ရည္မွန္းခ်က္ေတြအတြက္ မဖန္တီးေပးႏိုင္ဘူး ဆိုရင္ေတာင္၊ အိမ္မက္ေတြ မက္ရဲလာေအာင္ အားမေပးႏိုင္ရင္ေတာင္၊ တြန္႔ဆုတ္ အားေလ်ာ့သြားေအာင္ မေလွာင္ေျပာင္မိဖို႔၊ မေ၀ဖန္မိဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါလိမ့္မည္။ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေသာ ကမၻာဆိုတာ ငါနဲ႔မဆိုင္ဆိုတဲ့ အေတြးကို ကိုယ္တိုင္ေတာင္ သတိမထားမိပဲ လက္ဆင့္ကမ္းလိုက္ မိတာမ်ဳိး ျဖစ္မသြားဖို႔ အေရးႀကီးမည္ ထင္ပါသည္။
ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ကမၻာနဲ႔ ခ်ီၿပီး စိတ္ကူးယဥ္သူ တစ္ေယာက္ရွိသည္။ ဦးသန္႔လို ကုလအတြင္းေရးမႈး ျဖစ္ခ်င္သည္တဲ့။ သူငယ္ခ်င္း အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သူ႔ကို ငေၾကာင္လို႔ အားမနာတမ္း သတ္မွတ္၏။
အင္း... ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ေပါ့....
သုတ (ျမန္မာ)
Saturday, November 30, 2013
Saturday, August 24, 2013
ေရႊ (၄)
ရထားတံခါးပြင့္သည္ႏွင့္ ထြက္လာၾကသူေတြကိုပင္ မေစာင့္ပဲ အတင္းတိုး၀င္သြားသည့္ အျပဳအမူက သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသြားေစတာ ျဖစ္ေလသည္။ ၿငိဳျငင္စြာ သတိထားမိသည္ ဆိုရင္ျဖင့္ ပို၍မွန္ပါလိမ့္မည္။ သူ႔ရဲ႕ တိုးေ၀ွ႕၀င္သြားပံုက အတင္းကာေရာ ရမ္းရမ္းကားကား ႏိုင္လွသည္ မဟုတ္လား။ အထဲေရာက္ေတာ့လဲ ၾကည့္ဦး။ Reserved Seat ဆိုတဲ့ လူႀကီးေတြ၊ မသန္စြမ္းသူေတြအတြက္ ဦးစားေပးအျဖစ္ ထားေသာ ထိုင္ခံုမွာ အခန္႔သား ၀င္ထိုင္ေလသည္။ ရထားက မၾကပ္လွေသာ္လည္း အေခ်ာင္ႀကီး မဟုတ္တာေၾကာင့္ ေနရာေရြးခြင့္ မ်ားမ်ားစားစား မရပဲ ကၽြန္ေတာ္သူ႔မ်က္ေစာင္းထိုး က်က်ေလာက္မွာ ရပ္ရသည္။ ေျခပစ္လက္ပစ္ ပရမ္းပတာ ထိုင္ေနပံုေၾကာင့္ လူေတြက သူ႔ေရွ႕နားမွာ သိပ္မရပ္ပဲ ခပ္ခြာခြာ ခပ္ၾကဲၾကဲသာ ရပ္ၾကသည္။ ေဘးနားမွာ ကပ္ထိုင္တဲ့ မိန္းကေလးကလဲ ကိုယ္ကို တဖက္က်ံဳ႕လို႔ ႏွာေခါင္းမွာ လက္ကိုင္ပ၀ါေလး မသိမသာ ပိတ္သည္။ မႏွစ္ၿမိဳ႕ေၾကာင္းကိုေတာ့ သူ႔အနား ခရီးသည္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အမူအယာတို႔၊ အၾကည့္တို႔ျဖင့္ ဟန္ေဆာင္ ဖုန္းကြယ္မေနပဲ သိသိသာသာ ျပၾကေလသည္။
သိပ္မနီးလွတာေတာင္ ဘီယာအနံ႔ ခပ္စူးစူးက အလံုပိတ္ ရထားထဲက အဲယားကြန္းထဲမွာ တျခားေရေမႊးနံ႔ေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ လံုးေထြးကာ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာအထိ ေရာက္သည္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းလာပံု ရပါသည္။ မွန္နံရံကို မီွၿပီး မ်က္စိတင္းတင္း ပိတ္ထားကာ ပါးစပ္မွလဲ တအင္းအင္း ညည္းသံက တစ္ခါ တစ္ခါ ထြက္ထြက္လာ ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လဲ ေသာက္တတ္ စားတတ္ သမားမို႔ သူ႔အေနအထားကို အကဲခတ္မိသည္။ အန္မ်ား အန္ေလမလား ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္သြား၏။ ဒီေလာက္မူးေနလွ်င္ အန္တတ္သည္ မဟုတ္လား။
“ဒီလူကြာ... ဒီေလာက္မူးေနရင္လဲ အျပင္မွာ သက္သာေအာင္ ေနၿပီးမွ ရထားစီးတာမဟုတ္ဘူး...” ကၽြန္ေတာ္ၿငိဳျငင္စိတ္ျဖင့္ ေတြးသည္။ သူ႔ရဲ႕ ပရမ္းပတာဆန္ေသာ အျပဳမူ၊ အေနအထိုင္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ေနေစတာက တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ပါ။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္လို ျမန္မာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာတစ္ေယာက္က ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အလယ္မွာ ခုလို သူမ်ားႏွာေခါင္းရႈံ႕၊ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေလာက္တဲ့ အျပဳအမူေတြ ျပဳေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား စိတ္သက္သာႏိုင္မွာတဲ့လဲ။
ရုတ္တရက္ သူကိုယ္ကို မတ္မတ္ထိုင္လိုက္ကာ ခါးကိုင္းလိုက္သည္။ ေခါင္းငံု႔လွ်က္ ပါးစပ္ကို တင္းတင္းေစ့ကာ လက္သီးႏွစ္ဖက္ က်စ္ေအာင္ ဆုပ္လိုက္ပံုက ဒီလူ အရမ္းအန္ခ်င္လာေနၿပီဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္သည္။ အန္ဖို႔ ဆင္းေျပးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေနာက္ဘူတာေရာက္ဖို႔က အနဲဆံုး ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ရဦးမည္။
“မအန္လိုက္ပါနဲ႔... ဒီထက္ပိုၿပီး ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ မျဖစ္စမ္းပါနဲ႔ေတာ့...”
သူကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပါ ဘာမွမဆိုင္ပါပဲ စိုးရိမ္တစ္ႀကီး ျဖစ္ေနမိသည္။ သူ ကိုယ္တိုင္လဲ ရထားေပၚ အန္ရမွာကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီး မလိုလားမွန္း သိသာပါသည္။ ႏွဖူးမွာ ေခၽြးသီးႀကီးေတြ စို႔လာကာ အသက္ကို မွန္မွန္ရႈရင္း အာရံုေျပာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနပံု ရသည္။
ဒါေပမဲ့... မရပါ။
ဒီအျဖစ္ျဖစ္မွာကို မွန္းဆၿပီး စိုးရိမ္တႀကီး ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့မိတာေၾကာင့္ အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိ ေရွ႕မွာတင္ ေသခ်ာႀကီး ျမင္လိုက္ရေလသည္။ သူအတင္းမ်ဳိခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားတာ၊ ပါးစပ္ကို လက္နဲ႔ ပိတ္လိုက္တာ၊ အဲလို အတင္းထိန္းခ်ဳပ္ ပိတ္ဆို႔ထားတာေၾကာင့္ ထြက္လာတဲ့ အရည္ေတြက ပံုမွန္ အန္သလိုေတာင္ မျဖစ္ပဲ ဆိုး၀ါးစြာ ပန္းထြက္ကုန္တာ၊ ေဘးကလူေတြ ၀ရုန္းသုန္းကား ေရွာင္ၾက၊ ရွားၾက ထေျပးကုန္ၾကတာ။
“ကၽြတ္...” ကၽြန္ေတာ္ သဲ့သဲ့ေရရြတ္ရင္း မ်က္စိမွိတ္ကာ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။
သြားၿပီေပါ့။ သူမ်ားေတြ သိခ်င္မွသိၾကမွာေပမဲ့ ဒါျမန္မာတစ္ေယာက္။
“ေတာက္.. ဒီလိုမ်ဳိးေတြ လုပ္ေနမွေတာ့ တို႔ျမန္မာေတြကို ဘယ္သူ အေကာင္းျမင္ အထင္ႀကီးမတဲ့လဲ..” ကိုယ္တြင္းမွ တက္လာေသာ ေဒါသႏွင့္ ရွက္စိတ္ ေပါင္းသည့္ အပူႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။ ေဘးမွာလဲ ေတာ္ေတာ္ ၀ရုန္းသုန္းကား ပြစိပြစိေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါသည္။ သူ႔ေဘးနား ပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ ထိုင္သမားလဲ မရွိ၊ ရပ္သမားလဲ မရွိႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ရွင္းလင္းသြားေလသည္။ အန္ဖတ္ေတြကလဲ ပြစိတက္လို႔။ အန္လိုက္တာေၾကာင့္ေရာ၊ ျဖစ္သြားသည့္ အေျခအေနေၾကာင့္ပါ သူလဲ ေတာ္ေတာ္လန္႔ၿပီး အမူးေျပသြားပံုရသည္။ အန္ဖတ္ေတြကို လက္နဲ႔ သုတ္ေနသည္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ....
တရုတ္မေလးတစ္ေယာက္က ရႈံ႕မဲ့မဲ့နဲ႔ အနားကပ္ကာ သူ႔ကို တစ္ရႈးတစ္ထုပ္ လွမ္းေပးေလသည္။ လက္ေတြေရာ ေဘးေတြမွာပါ ေပပြကာ အခက္ေတြ႕ေနသည့္ သူ႔အတြက္ တစ္ရႈးထုပ္က ေတာ္ေတာ္ အသံုး၀င္ပါသည္။ တစ္ထုပ္လံုး ခဏေလးႏွင့္ ကုန္သြားေတာ့ ေဘးက ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ကပါ သူတို႔ တစ္ရႈးထုပ္ေတြကို လွမ္းေပးၾက၏။
သူတို႔ရဲ႕ အဲဒီအျပဳအမူေတြကပဲ ကိုယ့္ဘာသာ သတိထားမိသြားရင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြးၿပီး အရွက္ရေစခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။
ရထားေပၚ စတတ္ခတဲက သူ႔ရဲ႕ မသင့္ေလ်ာ္ေသာ အျပဳမူကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာက္ေလ်ာက္ အျပစ္ျမင္ခဲ့သည္။ တို႔ျမန္မာေတြကို လူအထင္ေသးေအာင္ လုပ္ေလျခင္းလို႔ ေဒါသသင့္ခဲ့ေလသည္။ တကယ္ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ျဖစ္လာေတာ့ေရာ။ ဒီလိုလူေတြေၾကာင့္ ဒို႔သိကၡာ က်တာေပါ့ ဆိုေသာ ေဒါမာန္အေတြးႏွင့္ မ်က္ႏွာလႊဲခဲ့သည္။ ေပလယ်ကန္ ျပဳခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္ရႈးမပါပါ။ ဒါေပမဲ့ ပါလဲ ဒီလိုပရမ္းပတာ သိကၡာမဲ့အျပဳအမူ ျပဳသူ (လို႔ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ သတ္မွတ္သူ) ကို ကူညီဖို႔ေတြးမိမည္ မဟုတ္ပါ။ သူ႔ထိုက္ႏွင့္ သူ႔ကံ ခံပေစဟုသာ ေတြးမိပါလိမ့္မည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ရိုက္ႏွက္ၿပီးေတာင္ ဆံုးမခ်င္ေသးသည္ မဟုတ္လား။
ဒါေပမဲ့ ခုမိန္းခေလး လုပ္သြားသလိုု မႏွစ္သက္တာက သက္သက္၊ အကူအညီလိုသူကို အကူအညီေပးတဲ့ လုပ္ရပ္ကို လုပ္တာက သက္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မခြဲျခားႏိုင္ခဲ့ပါ။ အကူအညီလိုအပ္ ေနသူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုကူညီေပးရမလဲ ဆိုတာမ်ဳိး ရိုးရွင္းစြာ မေတြးပဲ အမ်ဳိးဂုဏ္ေတြ၊ ဇာတိပုညမာနေတြနဲ႔ အေတြးရွည္ကာ မ်က္ႏွာလႊဲ၊ ေ၀းေ၀းေန ေရွာင္ေျပးခဲ့သည္။ အမွန္တကယ္ ျမန္မာဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသားေရးနဲ႔ပဲ စဥ္းစားပါဦး၊ ရထားေပၚမွာ ျမန္မာတစ္ေယာက္ အခက္ေတြ႕ခ်ိန္မွာ ပထမဆံုး အကူအညီေပးဖို႔ ႀကိဳးစားသင့္သူဟာ ကၽြန္ေတာ္ျမန္မာ မျဖစ္သင့္ဘူးလား။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ျမန္မာဆိုတဲ့ အေတြးက မသန္႔စင္ပဲ အေရာင္ေတြ စြန္းေနခဲ့သည္။
သူ႔ရဲ႕ မႀကိဳက္ မႏွစ္သက္စရာ အျပဳအမူေတြကို ရႈတ္ခ်ျပစ္တင္ခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္ ေနာင္တမရပါ။ အျပစ္တင္စရာ လုပ္ရပ္တစ္ခုအတြက္ ကၽြန္ေတာ္အျပစ္တင္ပါမည္။ ဒါေပမဲ့ အကူအညီ ေပးစရာကိစၥ ကိုက်ေတာ့ အကူညီ ေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ပ်က္ကြက္ခဲ့သည္။ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ေတာင္ အရက္မူးၿပီး ပရမ္းပတာ ျပဳမူသည့္ ျမန္မာတစ္ေယာက္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ (ကိုယ့္ႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္) အကူအညီလိုေနတာကို ေတြ႕ရက္ ရွက္ပါသည္ဆိုကာ မ်က္ႏွာလႊဲ လက္ပိုက္ေနခဲ့သည့္ ျမန္မာတစ္ေယာက္ ဘာမ်ား ကြာသတဲ့လဲ။ အမွန္ေျပာရလွ်င္ ေသာက္မိ မူးမိေသာေၾကာင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ မစြမ္းႏိုင္ကာ အန္ထြက္ရသည့္ သူကမွ၊ လုပ္ႏိုင္စြမ္းလဲ ရွိပါရက္ ကူညီဖို႔ အေတြးေတာင္ မထြက္ပဲ ျပစ္တင္ရံႈ႕ခ်ရံု လုပ္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ သာလွပါေသးသည္။
တကယ္လို႔ ဒါသာ က်င့္၀တ္စစ္ေဆးမႈဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူ ေရႊႏွစ္ေယာက္လံုး ေရႊသိကၡာခ် ရံႈးနိမ့္ခဲ့ၾကပါေလသည္။
......................................................................
တရုတ္မေလးတစ္ေယာက္က ရႈံ႕မဲ့မဲ့နဲ႔ အနားကပ္ကာ သူ႔ကို တစ္ရႈးတစ္ထုပ္ လွမ္းေပးေလသည္။ လက္ေတြေရာ ေဘးေတြမွာပါ ေပပြကာ အခက္ေတြ႕ေနသည့္ သူ႔အတြက္ တစ္ရႈးထုပ္က ေတာ္ေတာ္ အသံုး၀င္ပါသည္။ တစ္ထုပ္လံုး ခဏေလးႏွင့္ ကုန္သြားေတာ့ ေဘးက ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ကပါ သူတို႔ တစ္ရႈးထုပ္ေတြကို လွမ္းေပးၾက၏။
သူတို႔ရဲ႕ အဲဒီအျပဳအမူေတြကပဲ ကိုယ့္ဘာသာ သတိထားမိသြားရင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြးၿပီး အရွက္ရေစခဲ့တာ ျဖစ္ပါသည္။
ရထားေပၚ စတတ္ခတဲက သူ႔ရဲ႕ မသင့္ေလ်ာ္ေသာ အျပဳမူကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာက္ေလ်ာက္ အျပစ္ျမင္ခဲ့သည္။ တို႔ျမန္မာေတြကို လူအထင္ေသးေအာင္ လုပ္ေလျခင္းလို႔ ေဒါသသင့္ခဲ့ေလသည္။ တကယ္ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ျဖစ္လာေတာ့ေရာ။ ဒီလိုလူေတြေၾကာင့္ ဒို႔သိကၡာ က်တာေပါ့ ဆိုေသာ ေဒါမာန္အေတြးႏွင့္ မ်က္ႏွာလႊဲခဲ့သည္။ ေပလယ်ကန္ ျပဳခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တစ္ရႈးမပါပါ။ ဒါေပမဲ့ ပါလဲ ဒီလိုပရမ္းပတာ သိကၡာမဲ့အျပဳအမူ ျပဳသူ (လို႔ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ သတ္မွတ္သူ) ကို ကူညီဖို႔ေတြးမိမည္ မဟုတ္ပါ။ သူ႔ထိုက္ႏွင့္ သူ႔ကံ ခံပေစဟုသာ ေတြးမိပါလိမ့္မည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ရိုက္ႏွက္ၿပီးေတာင္ ဆံုးမခ်င္ေသးသည္ မဟုတ္လား။
ဒါေပမဲ့ ခုမိန္းခေလး လုပ္သြားသလိုု မႏွစ္သက္တာက သက္သက္၊ အကူအညီလိုသူကို အကူအညီေပးတဲ့ လုပ္ရပ္ကို လုပ္တာက သက္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မခြဲျခားႏိုင္ခဲ့ပါ။ အကူအညီလိုအပ္ ေနသူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုကူညီေပးရမလဲ ဆိုတာမ်ဳိး ရိုးရွင္းစြာ မေတြးပဲ အမ်ဳိးဂုဏ္ေတြ၊ ဇာတိပုညမာနေတြနဲ႔ အေတြးရွည္ကာ မ်က္ႏွာလႊဲ၊ ေ၀းေ၀းေန ေရွာင္ေျပးခဲ့သည္။ အမွန္တကယ္ ျမန္မာဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသားေရးနဲ႔ပဲ စဥ္းစားပါဦး၊ ရထားေပၚမွာ ျမန္မာတစ္ေယာက္ အခက္ေတြ႕ခ်ိန္မွာ ပထမဆံုး အကူအညီေပးဖို႔ ႀကိဳးစားသင့္သူဟာ ကၽြန္ေတာ္ျမန္မာ မျဖစ္သင့္ဘူးလား။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ျမန္မာဆိုတဲ့ အေတြးက မသန္႔စင္ပဲ အေရာင္ေတြ စြန္းေနခဲ့သည္။
သူ႔ရဲ႕ မႀကိဳက္ မႏွစ္သက္စရာ အျပဳအမူေတြကို ရႈတ္ခ်ျပစ္တင္ခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္ ေနာင္တမရပါ။ အျပစ္တင္စရာ လုပ္ရပ္တစ္ခုအတြက္ ကၽြန္ေတာ္အျပစ္တင္ပါမည္။ ဒါေပမဲ့ အကူအညီ ေပးစရာကိစၥ ကိုက်ေတာ့ အကူညီ ေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ပ်က္ကြက္ခဲ့သည္။ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ေတာင္ အရက္မူးၿပီး ပရမ္းပတာ ျပဳမူသည့္ ျမန္မာတစ္ေယာက္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ (ကိုယ့္ႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္) အကူအညီလိုေနတာကို ေတြ႕ရက္ ရွက္ပါသည္ဆိုကာ မ်က္ႏွာလႊဲ လက္ပိုက္ေနခဲ့သည့္ ျမန္မာတစ္ေယာက္ ဘာမ်ား ကြာသတဲ့လဲ။ အမွန္ေျပာရလွ်င္ ေသာက္မိ မူးမိေသာေၾကာင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ မစြမ္းႏိုင္ကာ အန္ထြက္ရသည့္ သူကမွ၊ လုပ္ႏိုင္စြမ္းလဲ ရွိပါရက္ ကူညီဖို႔ အေတြးေတာင္ မထြက္ပဲ ျပစ္တင္ရံႈ႕ခ်ရံု လုပ္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ သာလွပါေသးသည္။
တကယ္လို႔ ဒါသာ က်င့္၀တ္စစ္ေဆးမႈဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူ ေရႊႏွစ္ေယာက္လံုး ေရႊသိကၡာခ် ရံႈးနိမ့္ခဲ့ၾကပါေလသည္။
......................................................................
ခုလိုအင္တာနက္ ေခတ္ရဲ႕ FB လုိ ေနရာမ်ဳိးမွာ လူအမ်ားရဲ႕ အျမင္ေတြကို ဖတ္ရေတာ့ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အဲလိုပံုစံတူေတြ ေတာ္ေတာ့္ကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေတြ႕ရပါတယ္... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ကူညီဖို႔ေတာ့ ၀န္မေလးတတ္ၾကပါဘူး... ဒါေပမဲ့ မႏွစ္ၿမိဳ႕စရာ တစ္ခုခု ျမင္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အဲဒီက်ဴးလြန္သူကို အျပစ္တင္ရံုတင္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲ ေရွာင္ေျပးတတ္ၾကတာမ်ားတယ္... အျပစ္တင္တာလဲ အရမ္းျမန္တယ္.. အားတက္သေရာ ရွိတယ္... ၿပီးရင္ အဲဒါနဲ႔ ပက္သက္ၿပီး အကူအညီေပးဖို႔ ေ၀းစြ၊ အဲဒီ မႀကိဳက္တဲ့ အျဖစ္ကို ေပလယ်ကန္ထားၿပီး မပက္သက္မိေအာင္ ေနတယ္... အဲဒီအေလ့အက်င့္က လက္ညွဳိးထိုး အျပစ္တင္တာေတြပဲ ျပည့္ေနၿပီး လက္ေတြ႕ အလုပ္မျဖစ္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကိုမ်ား ျဖစ္လာေစေလသလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္...
သုတ
သုတ
Friday, April 19, 2013
အဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရေသာ မနက္ျဖန္မ်ား
ျဖတ္ခနဲ၀င္လာသည့္ လက္သီးကို ငံု႔ေရွာင္လိုက္ေသာ္လည္း သူ႔နားသယ္စပ္ကို ထိသည္။ မ်က္လံုးတို႔ ျပာခနဲျဖစ္သြားကာ ဗိုင္းခနဲလဲက်သြားေသာ္လဲ ဂရုမစိုက္အား... ေနာက္ထပ္ ထပ္လာႏိုင္သည့္ တိုက္ခ်က္မ်ားကို ေရွာင္ရွားႏိုင္ရန္ ေျမႀကီးေပၚမွာ သူႏွစ္ပတ္ေလာက္ လွိမ့္ပစ္လိုက္သည္။ ဒီေကာင္ကလဲ မေခပါ။ ခ်က္ခ်င္းကို သူ႔အနားေျပးကပ္လာၿပီး လွိမ့္ကန္သည္။
ေဟ့ေကာင္ေတြ ေတာ္ၾကစမ္း...
အမေလး ဆြဲၾကပါဟဲ့.. သတ္ကုန္ၾကၿပီ...
ေအာ္သံ၊ ငိုသံမ်ားနဲ႔ လူေတြဆြဲၾက ခြာၾကေတာ့မွ သူသက္သာရာရသည္။ ဒီေကာင္က ဆြဲထားတဲ့ လူေတြလက္ထဲက ရုန္းဖယ္ရင္း သူ႔ကိုဆဲဆိုေနေသးသည္။ နာက်င္စိတ္ ရွက္စိတ္ေတြႏွင့္ ေဒါသစိတ္ေတြပါ ေပါင္းကာ သူ႔ တကိုယ္လံုးေရာ အေတြးေတြပါ ေ၀၀ါး မႊန္ထူေနသည္။ ေအာ္ဟစ္ ဆဲဆိုေနသည့္ ေအာင္ႏိုင္သူဆန္ဆန္ ၀ံ့ၾကြားေနေသာ ဒီေကာင့္မ်က္ႏွာကို ပါးစပ္က ထြက္လာသည့္ ေသြးေတြကို လက္ကသုပ္ရင္း သူအခဲမေၾကစြာ လွမ္းၾကည့္သည္။
“ဒီေသြးေတြအတြက္ မင္းျပန္ေပးဆပ္ရမယ္...” သူ႔စိတ္ထဲက ၾကံဳး၀ါးမိတာပါ။
ဟုတ္သည္။
မနက္ျဖန္ လယ္ဘက္ကို ဒီေကာင္ဆင္းလာတာနဲ႔ အေသသတ္ပစ္ဖို႔ အထိကို သူဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
..................................................................
ေဟ့ေကာင္ေတြ ေတာ္ၾကစမ္း...
အမေလး ဆြဲၾကပါဟဲ့.. သတ္ကုန္ၾကၿပီ...
ေအာ္သံ၊ ငိုသံမ်ားနဲ႔ လူေတြဆြဲၾက ခြာၾကေတာ့မွ သူသက္သာရာရသည္။ ဒီေကာင္က ဆြဲထားတဲ့ လူေတြလက္ထဲက ရုန္းဖယ္ရင္း သူ႔ကိုဆဲဆိုေနေသးသည္။ နာက်င္စိတ္ ရွက္စိတ္ေတြႏွင့္ ေဒါသစိတ္ေတြပါ ေပါင္းကာ သူ႔ တကိုယ္လံုးေရာ အေတြးေတြပါ ေ၀၀ါး မႊန္ထူေနသည္။ ေအာ္ဟစ္ ဆဲဆိုေနသည့္ ေအာင္ႏိုင္သူဆန္ဆန္ ၀ံ့ၾကြားေနေသာ ဒီေကာင့္မ်က္ႏွာကို ပါးစပ္က ထြက္လာသည့္ ေသြးေတြကို လက္ကသုပ္ရင္း သူအခဲမေၾကစြာ လွမ္းၾကည့္သည္။
“ဒီေသြးေတြအတြက္ မင္းျပန္ေပးဆပ္ရမယ္...” သူ႔စိတ္ထဲက ၾကံဳး၀ါးမိတာပါ။
ဟုတ္သည္။
မနက္ျဖန္ လယ္ဘက္ကို ဒီေကာင္ဆင္းလာတာနဲ႔ အေသသတ္ပစ္ဖို႔ အထိကို သူဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
..................................................................
“ဟဲ့.. ကေလးေတြ... ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ပီေနာ္... မိုးဒီေလာက္ရြာေနတာကို ထြက္ေဆာ့ေနရလား... တက္ၾကစမ္းအခု...”
မီးစာေလးညွိရင္း သူမ မာန္သံတစ္၀က္ျဖင့္ ကေလးေတြကို လွမ္းေခၚ၏။ သားအမိသံုးေယာက္ ထမင္းစားေနရင္း လစ္လပ္ေနေသာ ခင္ပြန္းသည္ ေနရာကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခုလိုသလို ဟာတာတာႀကီး ခံစားေနရသည္။ ရန္ကုန္ကို ကုန္ေရာင္းသြားဖို႔ မနက္ကမွ ထြက္သြားတာေၾကာင့္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ အနဲဆံုး ၾကာလိမ့္မည္။ အဆင္ေျပေျပေလး ျဖစ္ေစခ်င္စမ္းပါသည္။ သားႏွစ္ေယာက္ကို ရွင္ျပဳအလွဴေလး လုပ္ခ်င္စိတ္က ရွိေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီမဟုတ္လား။ တစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ ေရႊ႕လာလိုက္တာ ဒီႏွစ္သၾကၤန္ၿပီး အထိေတာင္ မလုပ္ႏိုင္ေသး။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ႏွစ္ထိေတာ့ မေစာင့္ၿပီ။ အေဖႀကီးျပန္လာလွ်င္ ပါလာမည့္ေငြႏွင့္ ခုသူမတို႔ စုထားတာေလးေတြ ေပါင္းလိုက္ရင္ ကေလးေတြ ရွင္ျပဳဖို႔ ေလာက္ႏိုင္ပါသည္။ မေလာက္လဲ နဲနဲေတာ့ ေခ်းရငွားရမည္ေပါ့။
အင္း... မနက္ျဖန္ ဆရာေတာ္ကို အလွဴအတြက္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ေရြးထားတဲ့ ရက္ေလး အဆင္ေျပမေျပ သြားေမးၾကည့္ဦးမွပါပဲ....
..................................................................
ေျခဆစ္က ေထာက္လိုက္တိုင္း ဆစ္ခနဲ နာနာသြားေပမဲ့ အေမတို႔လူႀကီးေတြ မသိေအာင္ သူဟန္ေဆာင္ေနရသည္။ ကစားရင္း ဒဏ္ရာအနာတရ ျဖစ္လာမွန္းသိလို႔ကေတာ့ ေဆာ့ခြင့္အနဲဆံုး သံုးေလးရက္ေတာ့ အပိတ္ခံရႏိုင္သည္ေလ။ သၾကၤန္ၿပီးခတဲက သူတို႔ေဆာ့တဲ့ အရွိန္က ခုခ်ိန္ထိ အရွိန္သတ္မရ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး စုၿပီး ဟိုဘက္ရြာမွာ ေလွေလွာ္ၿပိဳင္ၾကဖို႔ တိုင္ပင္ထားၾကတာ ဆိုေတာ့ အိမ္က အျပင္မထြက္ရလို႔ ေျပာလိုက္မွာ သူစိုးရိမ္မိသည္။
မနက္ျဖန္က်ရင္ ေလွေလွာ္ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ အားလံုးျပင္ထားၿပီးသား။ ေျခေထာက္နာေနေပမဲ့ သူ႔စိတ္ေတြ တက္ၾကြေနပါသည္။
..................................................................
ျဖဴေဖြးေသာ မိုးသားမ်ား မ်က္ႏွာျပင္အျပည့္ ဖံုးလႊမ္းေနေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးကို သူစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ တဖြဲဖြဲရြာေနေသာ မိုးကေတာ့ သူ႔ကို က်ီစယ္ေနသလိုလိုု။ မုန္တိုင္းရွိသည္လို႔ ေရဒီယိုက ေအာ္ထားေတာ့ ဒီမိုးက ေတာ္ရံုႏွင့္ တိတ္မွာမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ဒါေပမဲ့ မိုးကို ဂရုမစိုက္အားပဲ သူတို႔အားလံုး အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ မနက္ျဖန္ သူ႔မဂၤလာပြဲ ရွိသည္ေလ။ မနက္ထဲက စခဲ့တာေတာင္ မဂၤလာမ႑ပ္ထိုးသူေတြေရာ၊ ခ်က္ၾကျပဳတ္ၾကသူေတြေကာ ခုထိ မနားရ၊ မအားၾကေသးပါ။ အလုပ္ဇယ္စက္သလို လုပ္ေနရသည့္ ၾကားထဲမွ သူ႔သတို႔သမီး ခ်စ္သူေလးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ရေသးသည္။ နဖူးမွာ ေခၽြးစေလးေတြ စို႔ကာ ခ်က္ျပဳတ္ရာမွာ ကူညီေနသူေလးက မ်က္လံုးခ်င္းဆံုတိုင္း မ်က္ႏွာနီျမန္းကာ မ်က္လႊာအသာခ်သြားတတ္တာကို ၾကည့္ပီး သူ႔ရင္ေတြ ခုန္ရပါသည္။
မနက္ျဖန္တြင္ သူသည္ ဒီခ်စ္စရာေကာင္းသူေလးကို ဘ၀လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ ပိုင္ပိုင္ရေတာ့မည္ မဟုတ္လား။ အခ်ိန္ေတြရယ္... ျမန္ျမန္ႀကီးကုန္လိုက္စမ္းပါေတာ့....
..................................................................
ေမာေမာျဖင့္ ေရခ်မ္းစင္က ေရတစ္ခြက္ကို အငမ္းမရ ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ မႈိင္းညိဳ႕ေနေသာ မိုးက သူ႔အေမာကို မေျပေစပါ။ အသံခ်ဲ႕စက္ကို လက္မွာကိုင္၊ မုန္တိုင္းသတိေပးခ်က္ကို ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ေအာ္ေနရတာက ဒါပါႏွင့္ဆိုလွ်င္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ရွိၿပီလဲေတာင္ မသိေတာ့။ ေက်ာင္းပိတ္တုန္း ၿမိဳ႕မွ အလည္ျပန္လာေသာ ေန႔လည္ကမွ ေရာက္သည့္ သားျဖစ္သူကိုေတာင္ ေသခ်ာစကားမေျပာရေသး။ အုပ္ခ်ဳပ္ရသူ ရြာလူႀကီးတစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ စိတ္ေကာလူေရာ ေမာလွပါသည္။
မနက္ျဖန္ဆို ဒီထက္ေတာင္ အလုပ္မ်ားဦးမည္။ မုန္တိုင္းျဖတ္ၿပီဆိုရင္ အနဲနဲ႔ အမ်ားေတာ့ ထိခိုက္တတ္တာကို သူ႔အေတြ႕အၾကံဳအရ သိထားၿပီးသား ျဖစ္သည္။ မနက္ျဖန္အတြက္ သူအစီအစဥ္ေတြ ခ်ေနမိသည္။ မုန္တိုင္းကလဲ နဲနဲၾကမ္းမယ္ဆိုေတာ့ မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း အကူအညီေတြ ဘာေတြ ခ်ေပးရတဲ့အထိ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အိမ္က အမိုးေလး ျပင္မမိုးမိေသးတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရ မလိုလိုျဖစ္သည္။ မုန္တိုင္းျဖတ္သြားၿပီးရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္က ခ်ေပးတဲ့ အကူအညီေတြထဲက သူ႔အိမ္အတြက္ သြပ္မိုးေလး မိုးလို႔ရတဲ့ အထိ က်န္ေအာင္ သူ႔စိတ္ထဲ တြက္ခ်က္ေနမိပါသည္။
..................................................................
မနက္ျဖန္....
မနက္ျဖန္... အိမ္တစ္အိမ္ကို ၀င္ခိုးဖို႔ စိတ္ကူးထားသည္။
မနက္ျဖန္... တရားပြဲရွိသည္။
မနက္ျဖန္... အခ်ဳပ္ကလြတ္မည္။
မနက္ျဖန္... အထိေတာင္ ခံေတာ့မည္မထင္။ ကုမရေတာ့ပါ။
မနက္ျဖန္.... ဆြမ္းစားပင့္ထားတာ ၾကြဖို႔ ရွိသည္။
မနက္ျဖန္.... က်ဴရွင္စတက္ရမည္။
မနက္ျဖန္.... သူ႔ကိုဖြင့္ေျပာမည္။
မနက္ျဖန္.... ခေလးေမြးမည္ထင္သည္။
မနက္ျဖန္....
မနက္ျဖန္....
..................................................................
ေမလ (၂)ရက္၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္။
မိုးသည္းသည္းရြာေသာ ညျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ပတ္၀န္းက်င္သည္ ေစာေစာစီးစီးပင္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနပါသည္။ လူသားမ်ားေကာ၊ တိရိ စၦာန္မ်ားပါ မိမိႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အမိုးအကာမ်ားေအာက္မွာ အနားယူေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္....
လူသားတို႔၏ အမ်ဳိးမ်ဳိး အဖံုဖံုေသာ မနက္ျဖန္မ်ားအား ဖ်က္ဆီးခိုးယူေခ်မြပစ္မည့္...
နာဂစ္ဆိုေသာ အယုတ္တမာနတ္ဆိုး မုန္တိုင္းသည္...
ကမ္းေျခဆီသို႔ အိေျႏၵအျပည့္ျဖင့္ ခ်ည္းကပ္လာေနေတာ့ေလ၏။
..................................................................
ထိုမုန္တိုင္းသည္ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ အဆိုး၀ါးဆံုးေသာ သဘာ၀ကပ္ေဘးႀကီးအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါသည္။
သုတ
ျမန္မာႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ေမ့ေပ်ာက္မရေသာ ရင္နင့္စရာ အျဖစ္ဆိုးႀကီးကို ျဖစ္ေစခဲ့သည့္ နာဂစ္ (၅)ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ။
အင္း... မနက္ျဖန္ ဆရာေတာ္ကို အလွဴအတြက္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ေရြးထားတဲ့ ရက္ေလး အဆင္ေျပမေျပ သြားေမးၾကည့္ဦးမွပါပဲ....
..................................................................
ေျခဆစ္က ေထာက္လိုက္တိုင္း ဆစ္ခနဲ နာနာသြားေပမဲ့ အေမတို႔လူႀကီးေတြ မသိေအာင္ သူဟန္ေဆာင္ေနရသည္။ ကစားရင္း ဒဏ္ရာအနာတရ ျဖစ္လာမွန္းသိလို႔ကေတာ့ ေဆာ့ခြင့္အနဲဆံုး သံုးေလးရက္ေတာ့ အပိတ္ခံရႏိုင္သည္ေလ။ သၾကၤန္ၿပီးခတဲက သူတို႔ေဆာ့တဲ့ အရွိန္က ခုခ်ိန္ထိ အရွိန္သတ္မရ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး စုၿပီး ဟိုဘက္ရြာမွာ ေလွေလွာ္ၿပိဳင္ၾကဖို႔ တိုင္ပင္ထားၾကတာ ဆိုေတာ့ အိမ္က အျပင္မထြက္ရလို႔ ေျပာလိုက္မွာ သူစိုးရိမ္မိသည္။
မနက္ျဖန္က်ရင္ ေလွေလွာ္ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ အားလံုးျပင္ထားၿပီးသား။ ေျခေထာက္နာေနေပမဲ့ သူ႔စိတ္ေတြ တက္ၾကြေနပါသည္။
..................................................................
ျဖဴေဖြးေသာ မိုးသားမ်ား မ်က္ႏွာျပင္အျပည့္ ဖံုးလႊမ္းေနေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးကို သူစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ တဖြဲဖြဲရြာေနေသာ မိုးကေတာ့ သူ႔ကို က်ီစယ္ေနသလိုလိုု။ မုန္တိုင္းရွိသည္လို႔ ေရဒီယိုက ေအာ္ထားေတာ့ ဒီမိုးက ေတာ္ရံုႏွင့္ တိတ္မွာမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ဒါေပမဲ့ မိုးကို ဂရုမစိုက္အားပဲ သူတို႔အားလံုး အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ မနက္ျဖန္ သူ႔မဂၤလာပြဲ ရွိသည္ေလ။ မနက္ထဲက စခဲ့တာေတာင္ မဂၤလာမ႑ပ္ထိုးသူေတြေရာ၊ ခ်က္ၾကျပဳတ္ၾကသူေတြေကာ ခုထိ မနားရ၊ မအားၾကေသးပါ။ အလုပ္ဇယ္စက္သလို လုပ္ေနရသည့္ ၾကားထဲမွ သူ႔သတို႔သမီး ခ်စ္သူေလးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ရေသးသည္။ နဖူးမွာ ေခၽြးစေလးေတြ စို႔ကာ ခ်က္ျပဳတ္ရာမွာ ကူညီေနသူေလးက မ်က္လံုးခ်င္းဆံုတိုင္း မ်က္ႏွာနီျမန္းကာ မ်က္လႊာအသာခ်သြားတတ္တာကို ၾကည့္ပီး သူ႔ရင္ေတြ ခုန္ရပါသည္။
မနက္ျဖန္တြင္ သူသည္ ဒီခ်စ္စရာေကာင္းသူေလးကို ဘ၀လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ ပိုင္ပိုင္ရေတာ့မည္ မဟုတ္လား။ အခ်ိန္ေတြရယ္... ျမန္ျမန္ႀကီးကုန္လိုက္စမ္းပါေတာ့....
..................................................................
ေမာေမာျဖင့္ ေရခ်မ္းစင္က ေရတစ္ခြက္ကို အငမ္းမရ ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ မႈိင္းညိဳ႕ေနေသာ မိုးက သူ႔အေမာကို မေျပေစပါ။ အသံခ်ဲ႕စက္ကို လက္မွာကိုင္၊ မုန္တိုင္းသတိေပးခ်က္ကို ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ေအာ္ေနရတာက ဒါပါႏွင့္ဆိုလွ်င္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ရွိၿပီလဲေတာင္ မသိေတာ့။ ေက်ာင္းပိတ္တုန္း ၿမိဳ႕မွ အလည္ျပန္လာေသာ ေန႔လည္ကမွ ေရာက္သည့္ သားျဖစ္သူကိုေတာင္ ေသခ်ာစကားမေျပာရေသး။ အုပ္ခ်ဳပ္ရသူ ရြာလူႀကီးတစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ စိတ္ေကာလူေရာ ေမာလွပါသည္။
မနက္ျဖန္ဆို ဒီထက္ေတာင္ အလုပ္မ်ားဦးမည္။ မုန္တိုင္းျဖတ္ၿပီဆိုရင္ အနဲနဲ႔ အမ်ားေတာ့ ထိခိုက္တတ္တာကို သူ႔အေတြ႕အၾကံဳအရ သိထားၿပီးသား ျဖစ္သည္။ မနက္ျဖန္အတြက္ သူအစီအစဥ္ေတြ ခ်ေနမိသည္။ မုန္တိုင္းကလဲ နဲနဲၾကမ္းမယ္ဆိုေတာ့ မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း အကူအညီေတြ ဘာေတြ ခ်ေပးရတဲ့အထိ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အိမ္က အမိုးေလး ျပင္မမိုးမိေသးတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရ မလိုလိုျဖစ္သည္။ မုန္တိုင္းျဖတ္သြားၿပီးရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္က ခ်ေပးတဲ့ အကူအညီေတြထဲက သူ႔အိမ္အတြက္ သြပ္မိုးေလး မိုးလို႔ရတဲ့ အထိ က်န္ေအာင္ သူ႔စိတ္ထဲ တြက္ခ်က္ေနမိပါသည္။
..................................................................
မနက္ျဖန္....
မနက္ျဖန္... အိမ္တစ္အိမ္ကို ၀င္ခိုးဖို႔ စိတ္ကူးထားသည္။
မနက္ျဖန္... တရားပြဲရွိသည္။
မနက္ျဖန္... အခ်ဳပ္ကလြတ္မည္။
မနက္ျဖန္... အထိေတာင္ ခံေတာ့မည္မထင္။ ကုမရေတာ့ပါ။
မနက္ျဖန္.... ဆြမ္းစားပင့္ထားတာ ၾကြဖို႔ ရွိသည္။
မနက္ျဖန္.... က်ဴရွင္စတက္ရမည္။
မနက္ျဖန္.... သူ႔ကိုဖြင့္ေျပာမည္။
မနက္ျဖန္.... ခေလးေမြးမည္ထင္သည္။
မနက္ျဖန္....
မနက္ျဖန္....
..................................................................
ေမလ (၂)ရက္၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္။
ထိုအခ်ိန္တြင္....
လူသားတို႔၏ အမ်ဳိးမ်ဳိး အဖံုဖံုေသာ မနက္ျဖန္မ်ားအား ဖ်က္ဆီးခိုးယူေခ်မြပစ္မည့္...
နာဂစ္ဆိုေသာ အယုတ္တမာနတ္ဆိုး မုန္တိုင္းသည္...
ကမ္းေျခဆီသို႔ အိေျႏၵအျပည့္ျဖင့္ ခ်ည္းကပ္လာေနေတာ့ေလ၏။
..................................................................
ထိုမုန္တိုင္းသည္ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ အဆိုး၀ါးဆံုးေသာ သဘာ၀ကပ္ေဘးႀကီးအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါသည္။
သုတ
ျမန္မာႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ေမ့ေပ်ာက္မရေသာ ရင္နင့္စရာ အျဖစ္ဆိုးႀကီးကို ျဖစ္ေစခဲ့သည့္ နာဂစ္ (၅)ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ။
Friday, April 5, 2013
ဘာသာ၊ သာသနာ၏ ဂုဏ္က်က္သေရ....
ခုတေလာ ေခတ္စားေနေသာ၊ ဖတ္မလြဲသတင္း ျဖစ္ေနေသာ ဘာသာေရးပဋိပကၡမ်ားေၾကာင့္ ဒီစာစုကို ေတြးမိေတြးရာ ေရးပါသည္။
မိမိကိုးကြယ္ေသာ ဘာသာ၊ သာသနာ ျပန္႔ပြားေစခ်င္စိတ္၊ မေပ်ာက္ပ်က္ရေလေအာင္ ထိန္းသိမ္းလိုစိတ္သည္ ဘာသာတစ္ခုခုကို သက္၀င္ယံုၾကည္ေသာ လူတိုင္းတြင္ ရွိၾကေသာ ဆႏၵျဖစ္သည္။ ဘာသာအေပၚ သက္၀င္ယံုၾကည္မႈ ျမင့္ေလ ထိုစိတ္ျပင္းထန္ေလ ျဖစ္မည္။ ရွိသင့္ရွိထိုက္ေသာ ေကာင္းမြန္သည့္ စိတ္ထားျဖစ္သည္ကိုေတာ့ ျငင္းခ်က္ထုတ္ရန္ မလိုပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုစိတ္ကို လြဲမွားစြာအသံုးခ်ၿပီး ျဖစ္ပြားခဲ့ရေသာ ဘာသာေရး စစ္ပြဲ မ်ားစြာတို႔သည္ သမိုင္းတေလ်ာက္ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္စြာ မွတ္တမ္း၀င္ခဲ့ၾက၏။ ေမတၱာတရားကို ေရွးရႈကာ၊ လူသားတို႔အား မွန္ေသာလမ္းကို ညႊန္ျပရန္ ေပၚထြန္းလာခဲ့ၾကသည့္ ဘာသာေရးကို ကာကြယ္ဖို႔၊ ျပန္႔ပြားဖို႔ ဆိုေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ လူတို႔သည္ အယူမတူသူျခင္း မုန္းတီးစြာ သတ္ျဖတ္တိုက္ခိုက္ၾကသည္။ ေတြးၾကည့္လွ်င္ အေတာ့္ကို ကေမာက္ကမႏိုင္ေသာ ကိစၥျဖစ္သည္။
လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေလ့လာၾကည့္ေသာအခါ ဘာသာတစ္ခုျပန္႔ပြားေအာင္ အဓိက အခ်က္(၄)ခ်က္ ျပဳၾကသည္။
- မိရိုးဖလာ လက္ဆင့္ကမ္းျခင္း (ယခုေခတ္တြင္ အားအေကာင္းဆံုးျဖစ္ၿပီး ဘာသာတိုင္း၏ အဓိက အင္အားစုသည္ ထိုမိရိုးဖလာ အစုျဖစ္သည္)
- ငယ္ရြယ္သူမ်ားအား ေထာက္ပံ့လမ္းေက်ာင္းၿပီး ဘာသာအတြင္း သိမ္းသြင္းယူျခင္း (မိဘမဲ့ေဂဟာမ်ား၊ လူငယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရး ေဂဟာမ်ား စသျဖင့္..)
- ဘာသာ၊ သာသနာ အခိုင္အမာ၊ အတည္တက် မရွိေသးေသာ ေဒသမ်ားသို႔ သြားေရာက္ သာသနာျပဳ သိမ္းသြင္းျခင္း ႏွင့္
- အျခားဘာသာ၀င္မ်ားကို ေဟာေျပာ သာသနာျပဳျခင္း
(ဘာသာျခားအခ်င္းခ်င္း အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီး ဘာသာကူးေျပာင္းျခင္းေတြ ရွိေသာ္လဲ တစ္ေယာက္ျခင္းစီရဲ႕ အေျခအေန၊ ခံယူခ်က္ေတြအေပၚသာ မူတည္သည္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ ထည့္သြင္းျခင္းမျပဳပဲ ခ်န္လွပ္ခဲ့ပါသည္။)
(၁) ႏွင့္ (၂) သည္လြယ္ကူစြာ စီးဆင္းေနေသာ ဘာသာေရး စီးေၾကာင္းျဖစ္ၿပီး (၃) ႏွင့္ (၄) ကေတာ့ ဘာသာ၀င္ (အထူးသျဖင့္) သံဃာေတာ္မ်ား၊ ဘာသာေရးဆရာမ်ားက အထူးတလည္ သာသနာျပဳ လံုလစိုက္ထုတ္ရေသာ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ေဟာေျပာေဆြးေႏြးျခင္းမ်ား၊ အျပန္အလွန္ အေမးအေျဖမ်ားႏွင့္ အေတာ့္ကို ခက္ခဲပင္ပန္းေသာ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္သည္။ မိမိယံုၾကည္ရာကို ဇြတ္မွိတ္ဖက္တြယ္ေလ့ရွိကာ ပံုမွန္အားျဖင့္ အေျပာင္းအလဲကို ေၾကာက္ေသာ လူ႔အက်င့္စရိုက္ကလဲ ဘာသာတစ္ခုကို ေျပာင္းလဲလက္ခံဖို႔ သဘာ၀အရကိုပင္ အလြန္ခက္ခဲပါလိမ့္မည္။
ျပန္႔ပြားျခင္းအျပင္ ဘာသာကို ထိန္းသိမ္းဖို႔အတြက္လဲ လူတို႔သည္ ႀကိဳးပမ္းၾက၏။ အာဏာသံုး အတင္းအၾကပ္ ကိုးကြယ္ေစေသာနည္းေတြ၊ တျခားဘာသာအယူ၀ါဒေတြကို အ၀င္မခံပဲ ကိုးကြယ္သူေတြကို ဘာသာတစ္ခုထဲရဲ႕ အဆံုးအမကို မ်က္စိပိတ္နားပိတ္ သြပ္သြင္းယူေသာ နည္းေတြ၊ ဘာသာေရးကို အာဏာတရပ္လို အသံုခ်ၿပီး ဆုေပးဒဏ္ေပးႏိုင္တဲ့ ဥပေဒသေတြ ထုတ္ျပန္ကာ ၾကပ္မတ္အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ နည္းေတြလို စည္းၾကပ္၊ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေသာ နည္းလမ္းမ်ားမွ စကာ ဘာသာရဲ႕ပုံရိပ္ကို ေကာင္းမြန္စြာတည္ေဆာက္ၿပီး လက္ရွိဘာသာ၀င္မ်ားကို ပိုယံုၾကည္အားထားေစ၊ ဘာသာျခားမ်ားလဲ အထင္ႀကီး အျမင္လွေစဆိုတဲ့ လမ္းေၾကာင္းလို သိမ္ေမြ႕တဲ့ နည္းလမ္းမ်ား အထိ နည္းလမ္းေပါင္းစံုကို ဘာသာတရား ထိန္းသိမ္းဖို႔အတြက္ အသံုးျပဳခဲ့ၾကသည္။
အသံုးျပဳပံုေပၚမူတည္ၿပီး ရလဒ္တို႔ ကြဲျပားၾကပါသည္။ ၾကမ္းတမ္းေသာ နည္းလမ္းမ်ားသည္ ဘာသာကို ထိန္းသိမ္းရာတြင္ လက္ငင္းအက်ဳိးရွိေသာ္လည္ ျပန္႔ပြားရန္အတြက္ ႀကီးစြာေသာ အဟန္႔အတားမ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေယဘံုယ်အားျဖင့္ လြတ္လပ္မႈႏွင့္ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈကို ျမတ္ႏိုးေသာ လူ႔သဘာ၀ကလဲ အလြန္အမင္း ပိတ္ပင္တားဆီးေသာ၊ ျပစ္မႈျပစ္ဒဏ္ေတြႏွင့္ အစြန္းေရာက္ ကြပ္ကဲအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ မိမိ မကိုးကြယ္သည့္ ဘာသာတစ္ခုကို နားလည္ေပးဖို႔ အင္မတန္ ခက္ပါလိမ့္မည္။
ပမာျပရလွ်င္ တင္းၾကပ္ကြပ္ကဲေသာ နည္းလမ္းမ်ား၊ မတူေသာ အယူအဆမ်ားကို ေျခမႈန္းေသာ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ဘာသာေရးအား မ်ဳိးဆက္အဆင့္ဆင့္ ထိန္းသိမ္းတည္ေထာင္ခဲ့ၾကသည့္ အခ်ဳိ႕ေသာ အစြန္းေရာက္ မြတ္ဆလင္ႏိုင္ငံမ်ားေၾကာင့္ ယေန႔ေခတ္ မြတ္စလင္ဘာသာ၏ သာသနာျပန္႔ပြားေရးမွာ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ မိရိုးဖလာ လက္ဆင့္ကမ္းျခင္းအေပၚ လံုး၀မွီခိုသြားရလုနီးပါး ျဖစ္ေနျခင္းပင္။ ဘာသာေရးကို အာဏာျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ေသာ အဆိုပါ အနဲစုေသာ ႏိုင္ငံတို႔၏ အစြန္းေရာက္ လုပ္ရပ္ေတြက ဘာသာျခားမ်ား အျမင္တြင္ မြတ္စလင္ ဘာသာတစ္ခုလံုး၏ ပံုရိပ္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထိခိုက္ခဲ့သည္။ ကုရ္အံက်မ္းေတာ္တြင္ ေမတၱာတရားႏွင့္ ဆိုင္ေသာ အဆံုးအမမ်ားစြာ ပါရွိျခင္းကို၊ လူေတြကို အတူတကြ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ၾကဖို႔ ဆံုးမပဲ့ျပင္တဲ့ အခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးပါေသာ က်မ္းျဖစ္ျခင္းကို သိေသာ ဘာသာျခားမ်ား၊ သိခ်င္ေသာ ဘာသာျခားမ်ား၊ သိေအာင္ လက္ခံ နားေထာင္လိုေသာ ဘာသာျခားမ်ား နဲသထက္ နဲလာခဲ့သည္ မဟုတ္လား။
ဘာသာေရး စိတ္၀င္စားၿပီး စာဖတ္နာေသာ သူငယ္ခ်င္းသံုးေလးေယာက္ကို ကုရ္အံက်မ္း ေလ့လာဖူးသလား ေမးၾကည့္ဖူးသည္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေလ့လာဘူးသည္ဟု ေျဖသည္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲဆင္ေျခက ေ၀ဖန္ခ်င္လို႔ကို ေလ့လာတာဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ဆန္းၾကယ္ေသာ အေျဖမဟုတ္ပါ။ ဘာသာျခားမ်ားအတြက္ေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္ေသာ ဘာသာတရား တစ္ခုခုကို အတြင္းက်က် အရင္ေလ့လာမႈ ျပဳလုပ္ျခင္းထက္ အဲဒီ ဘာသာ၀င္ေတြ၏ အေနအထားႏွင့္ လုပ္ရပ္ေတြကို အေျချပဳၿပီး ထိုဘာသာကို အကဲျဖတ္ေကာက္ခ်က္ခ်တာမ်ဳိးကို ဦးစြာ ျပဳလုပ္မိၾကဖို႔ ရာႏႈန္းမ်ားပါလိမ့္မည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ မြတ္စလင္ဘာသာ အေၾကာင္း အတြင္းက်က် ဘာမွမေလ့လာခင္ခတဲက အခ်ဳိ႕ေသာ ႏိုင္ငံတို႔ရွိ အစြန္းေရာက္လုပ္ရပ္မ်ားက သူတို႔အျမင္ကို ေဘာင္ခတ္ၿပီး ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ထိုစိတ္၏ လႊမ္းမိုးမႈေၾကာင့္လဲ ဘာသာေရးက်မ္းကို ဘာသာေရးက်မ္းအျဖစ္ ဖတ္ရႈဖို႔ထက္ ဘယ္ေနရာအားနဲသလဲဆိုေသာ အျပစ္ရွာစိတ္ျဖင့္ ဖတ္ရႈဖို႔ကိုသာ အားသန္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ခရစ္ယာန္သာသနာတြင္လဲ ေရွးကာလမ်ားက အလားတူ အျပစ္ေပးမႈေတြ၊ အယူအဆ မတူညီမႈကို အၿပီးတိုင္ ေခ်မႈန္းဖ်က္ဆီးမႈေတြနဲ႔ ျပဳလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း ဖတ္မွတ္ဖူးသည္။ ေလ့လာမိသေလာက္ ခရူးဆိတ္ ဘာသာေရး စစ္ပြဲရွည္ႀကီးကာလ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ခရစ္ယာန္တို႔ သာသနာျပဳပံု လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းခဲ့သည္။ သမၼာက်မ္းေတာ္တြင္ အနဲအက်ဥ္းေတြ႕ႏိုင္သည့္ ဘုရားသခင္၏ ေဒါမာန္မ်ား၊ အျပစ္ေပးမႈမ်ားသည္ပင္ တရားေဟာဆရာတို႔၏ သိမ္ေမြ႕မႈႏွင့္ အဓိကထား ထံုမႊန္းေသာ ေမတၱာတရားတို႔ ေအာက္တြင္ ေမွးမွိန္ကုန္ၾက၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အေျခခံ သေဘာတရားတူေသာ ဘာသာႀကီးႏွစ္ခု၏ (ကြဲခ်င္လဲ ကြဲျပားႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုဘာသာမ်ားကို အေပၚယံသာ ေလ့လာဖူးေသာေၾကာင့္ မွားယြင္းႏိုင္သည္) သာသနာ ျပန္႔ပြားေရးႏွင့္ ထိန္းသိမ္းေသာ လမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္မူတည္ကာ ပံုရိပ္ကြာျခားသြားပံုကို ေလ့လာႏိုင္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ရလဒ္ကလဲ ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္ခုထဲႏွင့္ ယွဥ္ေျပာရရင္ေတာင္ ခရစ္ယာန္ရဲ႕ စိမ့္၀င္မႈသည္ အမ်ားႀကီး အားေကာင္းပါလွ်က္ အဓိကအင္အားစု ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔အဖို႔ မြတ္စလင္ဘာသာထက္ နားလည္ လက္ခံႏိုင္ေနျခင္းက အထင္အရွားျဖစ္သည္။
ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းလဲ ေျပာခ်င္ပါသည္။ ဘာသာမ်ဳိးစံုထဲမွ ထင္ရွားေသာ ဘာသာႀကီးေလးခုတြင္ (ေရွးက်လြန္းေသာေၾကာင့္ သမိုင္းစရွာရခက္သည့္ ဟိႏၵဴဘာသာကို ျခြင္းခ်က္ထားပါက) ဗုဒၶဘာသာသည္ ေမတၱာကို ဦးစားအေပးဆံုး ဘာသာျဖစ္သည္ဟု (ကၽြန္ေတာ္တစ္ဦးထဲ အျမင္အရ) ေကာက္ခ်က္ခ်၏။ ကိုးကြယ္ရာ ျမတ္ဘုရားသည္လဲ မွတ္တမ္းတေလ်ာက္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေဒါသမထြက္ခဲ့ေသာ၊ ဘယ္သတၱ၀ါမ်ားရဲ႕ အသက္ကိုမွ မသတ္ျဖတ္ခဲ့ေသာ တစ္ဆူထဲ ဘုရားျဖစ္သည္။ ျမတ္ဘုရားသည္ ခရီးလွည့္လည္ကာ အျမင္မတူသူမ်ားကို ေဟာေျပာေမးျမန္းေျဖၾကားမႈျဖင့္ သာသနာျပဳျခင္းကို အားေပးေၾကာင္းကလဲ မဟာ၀ဂ္ပါဠိေတာ္လာ “ရဟန္းတို႔.......ေဒသစာရီ လွည့္လည္ကုန္ၾကေလာ့....” ဆိုေသာ ေဟာေျပာခ်က္၊ နာမည္ႀကီး ကာလာမသုတ္တြင္ ေဟာေသာ “.... ကိုယ္တိုင္က်င့္ၾကံၿပီး အက်ဳိးမ်ားမွ ယံုၾကည္ပါ..” ဆိုသည့္ တရားေတာ္မ်ားက အထင္အရွား သက္ေသျပ၏။ ဒီေတာ့ ဗုဒၶဘာသာသည္ လြန္စြာ ေဆြးေႏြးဖို႔ေကာင္းေသာ၊ ခ်ျပ၍ေကာင္းေသာ ဘာသာျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္ ယူဆသည္။ (အျခားဘာသာမ်ားလဲ အလားတူ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ေလ့လာမႈအားနဲေသာေၾကာင့္ အျခားဘာသာမ်ား၏ ေကာင္းမႈဆိုးမႈတို႔ကို ေသခ်ာမသိရွိသည့္အတြက္ အထူးတလည္ ေရးသားႏိုင္စြမ္း မရွိပါ။)
ဘာသာျခားမ်ား၏ အျမင္တြင္ အဓိကအေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေနေသာ ဗုဒၶဘာသာသည္ ကိုယ္ထုထားသည့္ ဆင္းတု (အရုပ္ဟု သူတို႔ကသတ္မွတ္သည္)ကို ျပန္ကိုးကြယ္ေနေသာ ဘာသာျဖစ္သည္၊ လူလူျခင္း ရွိခိုးေနေသာ ဘာသာျဖစ္သည္ ဆိုေသာ အျမင္မ်ားသည္ ထိုဆင္းတု၊ သံဃာတို႔၏ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ရည္စူးရွိခိုးျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကို ေသခ်ာ နားလည္လာပါက ေပ်ာက္ပ်က္သြားမည္သာ ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ဘာေၾကာင့္ လူလူျခင္း ရွိခိုးဦးခ်ေနပါသလဲ။ ထိုကိုးကြယ္ ဦးခ်မႈကို ခံယူထိုက္သူတို႔၏ ဂုဏ္ေတာ္သည္ မိမိတို႔ထက္ ႀကီးျမတ္ျမင့္မားေသာေၾကာင့္ ထိုဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ဦးခိုက္အရိုအေသ ေပးျခင္းျဖစ္သည္ဟု ရိုးသားစြာ ျပန္ေျဖရံုပင္။
ယခု လတ္တေလာ အျဖစ္မ်ားတြင္ စိတ္ဓါတ္ျပင္းထန္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အခ်ဳိ႕သည္ အစြန္းေရာက္ေသာ လမ္းေၾကာင္းမ်ားကို ပံုတူကူး လႈပ္ရွားလာသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ စိတ္ထိခိုက္စရာမွာ ကိုးကြယ္ရာ သံဃာအနဲစုကလဲ ပူးေပါင္း ပါ၀င္လႈပ္ရွားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ ဒုတ္၊ ဓါးကိုင္ထားေသာ ေဒါသာမာန္ျပည့္ေနသည့္ သံဃာတစ္ပါးကို သူ႔ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို ရိုေသေသာေၾကာင့္ ဦးခ်ပါသည္ဟု ဆိုလွ်င္ ဘယ္ဘာသာျခားက လက္ခံ နားလည္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဘာသာျခားကို ထားပါဦး၊ အၾကမ္းဖက္မႈကို လက္မခံတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြကိုလဲ ထားပါဦး၊ အတူပူးေပါင္း လႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ ဘာသာ၀င္ေတြ ကိုယ္တိုင္ပင္ ဒီ ဒုတ္ဓါးကိုင္ထားတဲ့ သံဃာဟာ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ရာ၊ အားထားမွီခိုရာ ရတနာတပါးျဖစ္သည္ ဆိုေသာ ၾကည္ၿငိဳစိတ္သည္ ငါတို႔တြင္ မယိမ္းမေစာင္း ရွိေသးသည္ဟု ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ ဆိုႏိုင္ပါ့မလား။ ေလးစားပါသည္ ဆိုလွ်င္ပင္ စစ္သားတစ္ေယာက္က ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့တိုက္ေနေသာ ေခါင္းေဆာင္ တပ္ဗိုလ္ကို ေလးစားပံုမ်ဳိးပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္... ထိုစိတ္သည္ သံဃာအေပၚ ကိုးကြယ္သူက ရွိရေသာ ဆည္းကပ္အားထား မွီခိုရာဆိုသည့္ စိတ္ႏွင့္ေတာ့ အမ်ားႀကီး ပူေလာင္ ကြာျခားပါသည္။
ထိတ္လန္႔စရာ ေကာင္းေသာ ေနာက္တစ္ခုမွာ “ဘုရားေဟာသလိုသာ ေမတၱာထားေနရင္ ခုေခတ္မွာ အလုပ္မျဖစ္ဘူး...”ဆိုေသာ အေျပာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာ၊ ကိုးကြယ္ရာ ဘုရားရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္ကို ဘာသာ၀င္ျဖစ္တဲ့ မိမိကိုယ္တိုင္ေတာင္ မယံုမၾကည္သူေတြက ဘာသာျခားေတြ ယံုၾကည္ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား သိမ္းသြင္းမွာတဲ့လဲ။ ကိုယ့္မ်ဳိးဆက္ေတြကို ဘာသာတရား ကိုင္းရိႈင္းသူေတြ ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုဆံုးမ သြန္သင္ၾကမွာတဲ့လဲ။ ထိုအေျပာမ်ဳိးေတြကို ဘာသာဖ်က္အေျပာေတြဟု ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေကာက္ခ်က္ခ်သည္။
ဒီေတာ့ ဘာသာျခားေတြရဲ႕ သာသနာ့အေဆာက္အဦးေတြ မလိုဘူး၊ ၉ ၆၉ လုပ္ၾက၊ ဘာသာျခားနဲ႔ စီးပြားလုပ္ရင္ အျပစ္ေပးမယ္ဆိုေသာ အစြန္းေရာက္ ႏိုင္ငံတခ်ဳိ႕၏ ဘာသာေရး ထိန္းသိမ္းမႈပံုစံကို အတုယူအားက် လႈပ္ရွားလာသူေတြကို စဥ္းစားေစခ်င္ပါသည္။ ဘာသာ၏ အဆံုးအမႏွင့္လဲ လံုးလံုး ဆန္႔က်င္ေသာ အဆိုပါ နည္းလမ္းေတြကို လိုက္နာ လက္ခံတာ၊ မ်ဳိးဆက္သစ္ကိုလဲ လက္ကမ္းရိုက္သြင္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတာ မွန္ပါရဲ႕လား။ ဘာသာရဲ႕ ပံုရိပ္ထိခိုက္တာေၾကာင့္ လူမ်ဳိးအတင္းပြားေအာင္ လုပ္ယူမွ၊ ေငြေၾကးေတြေပး အတင္းသိမ္းသြင္းယူမွ ဘာသာ၀င္ အသစ္ရယံုကလြဲလို႔ တျခားသာသနာျပဳဖို႔ မလြယ္တဲ့ အျဖစ္ကို အဲဒီအစြန္းေရာက္ ႏိုင္ငံေတြ ၾကံဳေနရတာကလဲ ယူသင့္ေသာ နမူနာေကာင္း ျဖစ္သည္။ တကမၻာလံုး ျခံဳၾကည့္လွ်င္ လူနဲစုျဖစ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာအတြက္ အကယ္၍မ်ား သာသနာျပန္႔ပြားမႈသည္ လူဦးေရတိုးပြားကာ မိရိုးဖလာ စီးဆင္းမႈကိုပဲ လံုးလံုး အားထားရေသာ အဆင့္ကို ေရာက္သြားပါက အားၿပိဳင္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။
အဆံုးသတ္ရလွ်င္ ဘာသာ၊ သာသနာကို ကာကြယ္ရန္အတြက္ အတင္းအၾကပ္ ျပဳလုပ္ျခင္း၊ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ျခင္းတို႔က မွန္ကန္ပါသည္ဆိုေသာ အယူအဆကို ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ကိုယ္တိုင္လဲ လက္မခံသင့္သလို၊ လူငယ္မ်ဳိးဆက္သစ္ကိုလဲ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔မွ လက္ဆင့္မကမ္းသင့္ဘူးလို႔ ယူဆသည္။ မ်ဳိးဆက္သစ္ကို အမုန္းတရား အေမြေပးျခင္းသည္ အလြန္အမင္း မိုက္မဲရာက်ပါသည္။ ဘာသာ၀င္တို႔သည္ မိမိကိုးကြယ္ေသာဘာသာ၏ ေကာင္းမြန္ေသာအဆံုးမနဲ႔ အညီ ေနထိုင္ၿပီး ဘာသာ၊ သာသနာရဲ႕ ဂုဏ္အင္ကို ျမွင့္တင္ျခင္းကလဲ သာသနာျပဳျခင္း တစ္မ်ဳိးဟု ခံယူမိပါသည္။
သုတ (ျမန္မာ)
(၁) ႏွင့္ (၂) သည္လြယ္ကူစြာ စီးဆင္းေနေသာ ဘာသာေရး စီးေၾကာင္းျဖစ္ၿပီး (၃) ႏွင့္ (၄) ကေတာ့ ဘာသာ၀င္ (အထူးသျဖင့္) သံဃာေတာ္မ်ား၊ ဘာသာေရးဆရာမ်ားက အထူးတလည္ သာသနာျပဳ လံုလစိုက္ထုတ္ရေသာ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ေဟာေျပာေဆြးေႏြးျခင္းမ်ား၊ အျပန္အလွန္ အေမးအေျဖမ်ားႏွင့္ အေတာ့္ကို ခက္ခဲပင္ပန္းေသာ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္သည္။ မိမိယံုၾကည္ရာကို ဇြတ္မွိတ္ဖက္တြယ္ေလ့ရွိကာ ပံုမွန္အားျဖင့္ အေျပာင္းအလဲကို ေၾကာက္ေသာ လူ႔အက်င့္စရိုက္ကလဲ ဘာသာတစ္ခုကို ေျပာင္းလဲလက္ခံဖို႔ သဘာ၀အရကိုပင္ အလြန္ခက္ခဲပါလိမ့္မည္။
ျပန္႔ပြားျခင္းအျပင္ ဘာသာကို ထိန္းသိမ္းဖို႔အတြက္လဲ လူတို႔သည္ ႀကိဳးပမ္းၾက၏။ အာဏာသံုး အတင္းအၾကပ္ ကိုးကြယ္ေစေသာနည္းေတြ၊ တျခားဘာသာအယူ၀ါဒေတြကို အ၀င္မခံပဲ ကိုးကြယ္သူေတြကို ဘာသာတစ္ခုထဲရဲ႕ အဆံုးအမကို မ်က္စိပိတ္နားပိတ္ သြပ္သြင္းယူေသာ နည္းေတြ၊ ဘာသာေရးကို အာဏာတရပ္လို အသံုခ်ၿပီး ဆုေပးဒဏ္ေပးႏိုင္တဲ့ ဥပေဒသေတြ ထုတ္ျပန္ကာ ၾကပ္မတ္အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ နည္းေတြလို စည္းၾကပ္၊ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေသာ နည္းလမ္းမ်ားမွ စကာ ဘာသာရဲ႕ပုံရိပ္ကို ေကာင္းမြန္စြာတည္ေဆာက္ၿပီး လက္ရွိဘာသာ၀င္မ်ားကို ပိုယံုၾကည္အားထားေစ၊ ဘာသာျခားမ်ားလဲ အထင္ႀကီး အျမင္လွေစဆိုတဲ့ လမ္းေၾကာင္းလို သိမ္ေမြ႕တဲ့ နည္းလမ္းမ်ား အထိ နည္းလမ္းေပါင္းစံုကို ဘာသာတရား ထိန္းသိမ္းဖို႔အတြက္ အသံုးျပဳခဲ့ၾကသည္။
အသံုးျပဳပံုေပၚမူတည္ၿပီး ရလဒ္တို႔ ကြဲျပားၾကပါသည္။ ၾကမ္းတမ္းေသာ နည္းလမ္းမ်ားသည္ ဘာသာကို ထိန္းသိမ္းရာတြင္ လက္ငင္းအက်ဳိးရွိေသာ္လည္ ျပန္႔ပြားရန္အတြက္ ႀကီးစြာေသာ အဟန္႔အတားမ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေယဘံုယ်အားျဖင့္ လြတ္လပ္မႈႏွင့္ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈကို ျမတ္ႏိုးေသာ လူ႔သဘာ၀ကလဲ အလြန္အမင္း ပိတ္ပင္တားဆီးေသာ၊ ျပစ္မႈျပစ္ဒဏ္ေတြႏွင့္ အစြန္းေရာက္ ကြပ္ကဲအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ မိမိ မကိုးကြယ္သည့္ ဘာသာတစ္ခုကို နားလည္ေပးဖို႔ အင္မတန္ ခက္ပါလိမ့္မည္။
ပမာျပရလွ်င္ တင္းၾကပ္ကြပ္ကဲေသာ နည္းလမ္းမ်ား၊ မတူေသာ အယူအဆမ်ားကို ေျခမႈန္းေသာ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ ဘာသာေရးအား မ်ဳိးဆက္အဆင့္ဆင့္ ထိန္းသိမ္းတည္ေထာင္ခဲ့ၾကသည့္ အခ်ဳိ႕ေသာ အစြန္းေရာက္ မြတ္ဆလင္ႏိုင္ငံမ်ားေၾကာင့္ ယေန႔ေခတ္ မြတ္စလင္ဘာသာ၏ သာသနာျပန္႔ပြားေရးမွာ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ မိရိုးဖလာ လက္ဆင့္ကမ္းျခင္းအေပၚ လံုး၀မွီခိုသြားရလုနီးပါး ျဖစ္ေနျခင္းပင္။ ဘာသာေရးကို အာဏာျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ေသာ အဆိုပါ အနဲစုေသာ ႏိုင္ငံတို႔၏ အစြန္းေရာက္ လုပ္ရပ္ေတြက ဘာသာျခားမ်ား အျမင္တြင္ မြတ္စလင္ ဘာသာတစ္ခုလံုး၏ ပံုရိပ္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထိခိုက္ခဲ့သည္။ ကုရ္အံက်မ္းေတာ္တြင္ ေမတၱာတရားႏွင့္ ဆိုင္ေသာ အဆံုးအမမ်ားစြာ ပါရွိျခင္းကို၊ လူေတြကို အတူတကြ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ၾကဖို႔ ဆံုးမပဲ့ျပင္တဲ့ အခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးပါေသာ က်မ္းျဖစ္ျခင္းကို သိေသာ ဘာသာျခားမ်ား၊ သိခ်င္ေသာ ဘာသာျခားမ်ား၊ သိေအာင္ လက္ခံ နားေထာင္လိုေသာ ဘာသာျခားမ်ား နဲသထက္ နဲလာခဲ့သည္ မဟုတ္လား။
ဘာသာေရး စိတ္၀င္စားၿပီး စာဖတ္နာေသာ သူငယ္ခ်င္းသံုးေလးေယာက္ကို ကုရ္အံက်မ္း ေလ့လာဖူးသလား ေမးၾကည့္ဖူးသည္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေလ့လာဘူးသည္ဟု ေျဖသည္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲဆင္ေျခက ေ၀ဖန္ခ်င္လို႔ကို ေလ့လာတာဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ဆန္းၾကယ္ေသာ အေျဖမဟုတ္ပါ။ ဘာသာျခားမ်ားအတြက္ေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္ေသာ ဘာသာတရား တစ္ခုခုကို အတြင္းက်က် အရင္ေလ့လာမႈ ျပဳလုပ္ျခင္းထက္ အဲဒီ ဘာသာ၀င္ေတြ၏ အေနအထားႏွင့္ လုပ္ရပ္ေတြကို အေျချပဳၿပီး ထိုဘာသာကို အကဲျဖတ္ေကာက္ခ်က္ခ်တာမ်ဳိးကို ဦးစြာ ျပဳလုပ္မိၾကဖို႔ ရာႏႈန္းမ်ားပါလိမ့္မည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ မြတ္စလင္ဘာသာ အေၾကာင္း အတြင္းက်က် ဘာမွမေလ့လာခင္ခတဲက အခ်ဳိ႕ေသာ ႏိုင္ငံတို႔ရွိ အစြန္းေရာက္လုပ္ရပ္မ်ားက သူတို႔အျမင္ကို ေဘာင္ခတ္ၿပီး ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ထိုစိတ္၏ လႊမ္းမိုးမႈေၾကာင့္လဲ ဘာသာေရးက်မ္းကို ဘာသာေရးက်မ္းအျဖစ္ ဖတ္ရႈဖို႔ထက္ ဘယ္ေနရာအားနဲသလဲဆိုေသာ အျပစ္ရွာစိတ္ျဖင့္ ဖတ္ရႈဖို႔ကိုသာ အားသန္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ခရစ္ယာန္သာသနာတြင္လဲ ေရွးကာလမ်ားက အလားတူ အျပစ္ေပးမႈေတြ၊ အယူအဆ မတူညီမႈကို အၿပီးတိုင္ ေခ်မႈန္းဖ်က္ဆီးမႈေတြနဲ႔ ျပဳလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း ဖတ္မွတ္ဖူးသည္။ ေလ့လာမိသေလာက္ ခရူးဆိတ္ ဘာသာေရး စစ္ပြဲရွည္ႀကီးကာလ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ခရစ္ယာန္တို႔ သာသနာျပဳပံု လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းခဲ့သည္။ သမၼာက်မ္းေတာ္တြင္ အနဲအက်ဥ္းေတြ႕ႏိုင္သည့္ ဘုရားသခင္၏ ေဒါမာန္မ်ား၊ အျပစ္ေပးမႈမ်ားသည္ပင္ တရားေဟာဆရာတို႔၏ သိမ္ေမြ႕မႈႏွင့္ အဓိကထား ထံုမႊန္းေသာ ေမတၱာတရားတို႔ ေအာက္တြင္ ေမွးမွိန္ကုန္ၾက၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အေျခခံ သေဘာတရားတူေသာ ဘာသာႀကီးႏွစ္ခု၏ (ကြဲခ်င္လဲ ကြဲျပားႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုဘာသာမ်ားကို အေပၚယံသာ ေလ့လာဖူးေသာေၾကာင့္ မွားယြင္းႏိုင္သည္) သာသနာ ျပန္႔ပြားေရးႏွင့္ ထိန္းသိမ္းေသာ လမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္မူတည္ကာ ပံုရိပ္ကြာျခားသြားပံုကို ေလ့လာႏိုင္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ရလဒ္ကလဲ ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္ခုထဲႏွင့္ ယွဥ္ေျပာရရင္ေတာင္ ခရစ္ယာန္ရဲ႕ စိမ့္၀င္မႈသည္ အမ်ားႀကီး အားေကာင္းပါလွ်က္ အဓိကအင္အားစု ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔အဖို႔ မြတ္စလင္ဘာသာထက္ နားလည္ လက္ခံႏိုင္ေနျခင္းက အထင္အရွားျဖစ္သည္။
ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းလဲ ေျပာခ်င္ပါသည္။ ဘာသာမ်ဳိးစံုထဲမွ ထင္ရွားေသာ ဘာသာႀကီးေလးခုတြင္ (ေရွးက်လြန္းေသာေၾကာင့္ သမိုင္းစရွာရခက္သည့္ ဟိႏၵဴဘာသာကို ျခြင္းခ်က္ထားပါက) ဗုဒၶဘာသာသည္ ေမတၱာကို ဦးစားအေပးဆံုး ဘာသာျဖစ္သည္ဟု (ကၽြန္ေတာ္တစ္ဦးထဲ အျမင္အရ) ေကာက္ခ်က္ခ်၏။ ကိုးကြယ္ရာ ျမတ္ဘုရားသည္လဲ မွတ္တမ္းတေလ်ာက္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေဒါသမထြက္ခဲ့ေသာ၊ ဘယ္သတၱ၀ါမ်ားရဲ႕ အသက္ကိုမွ မသတ္ျဖတ္ခဲ့ေသာ တစ္ဆူထဲ ဘုရားျဖစ္သည္။ ျမတ္ဘုရားသည္ ခရီးလွည့္လည္ကာ အျမင္မတူသူမ်ားကို ေဟာေျပာေမးျမန္းေျဖၾကားမႈျဖင့္ သာသနာျပဳျခင္းကို အားေပးေၾကာင္းကလဲ မဟာ၀ဂ္ပါဠိေတာ္လာ “ရဟန္းတို႔.......ေဒသစာရီ လွည့္လည္ကုန္ၾကေလာ့....” ဆိုေသာ ေဟာေျပာခ်က္၊ နာမည္ႀကီး ကာလာမသုတ္တြင္ ေဟာေသာ “.... ကိုယ္တိုင္က်င့္ၾကံၿပီး အက်ဳိးမ်ားမွ ယံုၾကည္ပါ..” ဆိုသည့္ တရားေတာ္မ်ားက အထင္အရွား သက္ေသျပ၏။ ဒီေတာ့ ဗုဒၶဘာသာသည္ လြန္စြာ ေဆြးေႏြးဖို႔ေကာင္းေသာ၊ ခ်ျပ၍ေကာင္းေသာ ဘာသာျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္ ယူဆသည္။ (အျခားဘာသာမ်ားလဲ အလားတူ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ေလ့လာမႈအားနဲေသာေၾကာင့္ အျခားဘာသာမ်ား၏ ေကာင္းမႈဆိုးမႈတို႔ကို ေသခ်ာမသိရွိသည့္အတြက္ အထူးတလည္ ေရးသားႏိုင္စြမ္း မရွိပါ။)
ဘာသာျခားမ်ား၏ အျမင္တြင္ အဓိကအေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေနေသာ ဗုဒၶဘာသာသည္ ကိုယ္ထုထားသည့္ ဆင္းတု (အရုပ္ဟု သူတို႔ကသတ္မွတ္သည္)ကို ျပန္ကိုးကြယ္ေနေသာ ဘာသာျဖစ္သည္၊ လူလူျခင္း ရွိခိုးေနေသာ ဘာသာျဖစ္သည္ ဆိုေသာ အျမင္မ်ားသည္ ထိုဆင္းတု၊ သံဃာတို႔၏ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ရည္စူးရွိခိုးျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကို ေသခ်ာ နားလည္လာပါက ေပ်ာက္ပ်က္သြားမည္သာ ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ဘာေၾကာင့္ လူလူျခင္း ရွိခိုးဦးခ်ေနပါသလဲ။ ထိုကိုးကြယ္ ဦးခ်မႈကို ခံယူထိုက္သူတို႔၏ ဂုဏ္ေတာ္သည္ မိမိတို႔ထက္ ႀကီးျမတ္ျမင့္မားေသာေၾကာင့္ ထိုဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ဦးခိုက္အရိုအေသ ေပးျခင္းျဖစ္သည္ဟု ရိုးသားစြာ ျပန္ေျဖရံုပင္။
ယခု လတ္တေလာ အျဖစ္မ်ားတြင္ စိတ္ဓါတ္ျပင္းထန္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အခ်ဳိ႕သည္ အစြန္းေရာက္ေသာ လမ္းေၾကာင္းမ်ားကို ပံုတူကူး လႈပ္ရွားလာသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ စိတ္ထိခိုက္စရာမွာ ကိုးကြယ္ရာ သံဃာအနဲစုကလဲ ပူးေပါင္း ပါ၀င္လႈပ္ရွားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ ဒုတ္၊ ဓါးကိုင္ထားေသာ ေဒါသာမာန္ျပည့္ေနသည့္ သံဃာတစ္ပါးကို သူ႔ဂုဏ္ေတာ္ေတြကို ရိုေသေသာေၾကာင့္ ဦးခ်ပါသည္ဟု ဆိုလွ်င္ ဘယ္ဘာသာျခားက လက္ခံ နားလည္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဘာသာျခားကို ထားပါဦး၊ အၾကမ္းဖက္မႈကို လက္မခံတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြကိုလဲ ထားပါဦး၊ အတူပူးေပါင္း လႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ ဘာသာ၀င္ေတြ ကိုယ္တိုင္ပင္ ဒီ ဒုတ္ဓါးကိုင္ထားတဲ့ သံဃာဟာ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ရာ၊ အားထားမွီခိုရာ ရတနာတပါးျဖစ္သည္ ဆိုေသာ ၾကည္ၿငိဳစိတ္သည္ ငါတို႔တြင္ မယိမ္းမေစာင္း ရွိေသးသည္ဟု ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ ဆိုႏိုင္ပါ့မလား။ ေလးစားပါသည္ ဆိုလွ်င္ပင္ စစ္သားတစ္ေယာက္က ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့တိုက္ေနေသာ ေခါင္းေဆာင္ တပ္ဗိုလ္ကို ေလးစားပံုမ်ဳိးပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္... ထိုစိတ္သည္ သံဃာအေပၚ ကိုးကြယ္သူက ရွိရေသာ ဆည္းကပ္အားထား မွီခိုရာဆိုသည့္ စိတ္ႏွင့္ေတာ့ အမ်ားႀကီး ပူေလာင္ ကြာျခားပါသည္။
ထိတ္လန္႔စရာ ေကာင္းေသာ ေနာက္တစ္ခုမွာ “ဘုရားေဟာသလိုသာ ေမတၱာထားေနရင္ ခုေခတ္မွာ အလုပ္မျဖစ္ဘူး...”ဆိုေသာ အေျပာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာ၊ ကိုးကြယ္ရာ ဘုရားရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္ကို ဘာသာ၀င္ျဖစ္တဲ့ မိမိကိုယ္တိုင္ေတာင္ မယံုမၾကည္သူေတြက ဘာသာျခားေတြ ယံုၾကည္ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား သိမ္းသြင္းမွာတဲ့လဲ။ ကိုယ့္မ်ဳိးဆက္ေတြကို ဘာသာတရား ကိုင္းရိႈင္းသူေတြ ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုဆံုးမ သြန္သင္ၾကမွာတဲ့လဲ။ ထိုအေျပာမ်ဳိးေတြကို ဘာသာဖ်က္အေျပာေတြဟု ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေကာက္ခ်က္ခ်သည္။
ဒီေတာ့ ဘာသာျခားေတြရဲ႕ သာသနာ့အေဆာက္အဦးေတြ မလိုဘူး၊ ၉ ၆၉ လုပ္ၾက၊ ဘာသာျခားနဲ႔ စီးပြားလုပ္ရင္ အျပစ္ေပးမယ္ဆိုေသာ အစြန္းေရာက္ ႏိုင္ငံတခ်ဳိ႕၏ ဘာသာေရး ထိန္းသိမ္းမႈပံုစံကို အတုယူအားက် လႈပ္ရွားလာသူေတြကို စဥ္းစားေစခ်င္ပါသည္။ ဘာသာ၏ အဆံုးအမႏွင့္လဲ လံုးလံုး ဆန္႔က်င္ေသာ အဆိုပါ နည္းလမ္းေတြကို လိုက္နာ လက္ခံတာ၊ မ်ဳိးဆက္သစ္ကိုလဲ လက္ကမ္းရိုက္သြင္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတာ မွန္ပါရဲ႕လား။ ဘာသာရဲ႕ ပံုရိပ္ထိခိုက္တာေၾကာင့္ လူမ်ဳိးအတင္းပြားေအာင္ လုပ္ယူမွ၊ ေငြေၾကးေတြေပး အတင္းသိမ္းသြင္းယူမွ ဘာသာ၀င္ အသစ္ရယံုကလြဲလို႔ တျခားသာသနာျပဳဖို႔ မလြယ္တဲ့ အျဖစ္ကို အဲဒီအစြန္းေရာက္ ႏိုင္ငံေတြ ၾကံဳေနရတာကလဲ ယူသင့္ေသာ နမူနာေကာင္း ျဖစ္သည္။ တကမၻာလံုး ျခံဳၾကည့္လွ်င္ လူနဲစုျဖစ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာအတြက္ အကယ္၍မ်ား သာသနာျပန္႔ပြားမႈသည္ လူဦးေရတိုးပြားကာ မိရိုးဖလာ စီးဆင္းမႈကိုပဲ လံုးလံုး အားထားရေသာ အဆင့္ကို ေရာက္သြားပါက အားၿပိဳင္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။
အဆံုးသတ္ရလွ်င္ ဘာသာ၊ သာသနာကို ကာကြယ္ရန္အတြက္ အတင္းအၾကပ္ ျပဳလုပ္ျခင္း၊ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္ျခင္းတို႔က မွန္ကန္ပါသည္ဆိုေသာ အယူအဆကို ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ကိုယ္တိုင္လဲ လက္မခံသင့္သလို၊ လူငယ္မ်ဳိးဆက္သစ္ကိုလဲ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔မွ လက္ဆင့္မကမ္းသင့္ဘူးလို႔ ယူဆသည္။ မ်ဳိးဆက္သစ္ကို အမုန္းတရား အေမြေပးျခင္းသည္ အလြန္အမင္း မိုက္မဲရာက်ပါသည္။ ဘာသာ၀င္တို႔သည္ မိမိကိုးကြယ္ေသာဘာသာ၏ ေကာင္းမြန္ေသာအဆံုးမနဲ႔ အညီ ေနထိုင္ၿပီး ဘာသာ၊ သာသနာရဲ႕ ဂုဏ္အင္ကို ျမွင့္တင္ျခင္းကလဲ သာသနာျပဳျခင္း တစ္မ်ဳိးဟု ခံယူမိပါသည္။
သုတ (ျမန္မာ)
Subscribe to:
Posts (Atom)