ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စင္ကာပူ (၁)

ေလယာဥ္ဘီးမ်ားသည္ ေျပးလမ္းကိုု ဒုုတ္ခနဲထိသည္။ စင္ကာပူေရာက္ၿပီ...

တေ၀ါေ၀ါ ေျပးကာ အရွိန္သတ္ေနသည့္ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ အၿငိမ္မေနႏိုုင္ပဲ တစ္ခံုုေက်ာ္ရွိ ျပဴတင္းေပါက္ အ၀ိုုင္းေသးေသးေလးကေန ျမင္ႏိုုင္သေလာက္ စင္ကာပူ ဆိုုတာကိုု အတင္း ျပဴးျပဲၾကည့္သည္။ ျပဴတင္းေပါက္ေဘး ကပ္ရပ္ထိုုင္သည့္ ေကာင္မေလးက သူ႔ဘက္ေခါင္းႀကီး တျခမ္းေစာင္းကာ ျပဴတင္းေပါက္ကိုု ေခ်ာင္းေနတာကိုု ေနရခက္တာပဲလား.. သူ႔ကိုု မၾကည့္ပဲ ျပဴတင္းေပါက္ကိုု ေက်ာ္ၾကည့္ေနတာ စိတ္ဆိုုးတာလားမသိ.. မ်က္ႏွာထား တည္တည္ျဖင့္ မ်က္ေစာင္းထိုုး၏။ ၿပီးေတာ့ သူပါၾကည့္သလိုုလိုုႏွင့္ ျပဴတင္းေပါက္ကိုု ကာလိုုက္သည္။

အင္း.. သံုုးနာရီေလာက္ ေဘးခ်င္းကပ္ရပ္ တစ္ခရီးထဲ သြားခဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာမွ မေထာက္ကြာ..
ကၽြန္ေတာ္ ၿငိဳျငင္စြာေတြးရင္း ထိုုင္ခံုုမွာ ေက်ာျပန္မွီလိုုက္သည္။ ေလယာဥ္က တအီအီအသံေပးပီး ေျဖးေလးစြာ ေရြ႕ေနေသးသည္။ ၾကာလိုုက္တာ..

white card မွာ ျဖည့္ထားသည့္ အခ်က္ေတြကိုု ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္း မသိ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္စစ္သည္။

တစ္ passport
ႏွစ္ white card (အားလံုုးေသခ်ာျဖည့္ၿပီး)
သံုုး ေလယာဥ္လက္မွတ္..

အလြယ္တကူ ဖြင့္ျပလိုု႔ရသည့္ ေရွ႕အိတ္ထဲမွာ ထည့္ထားတာေတြကိုု တစ္ခုုျခင္းၾကည့္.. ၿပီးေတာ့ ဇစ္ကိုုပိတ္ခ်လိုုက္သည္။ ဒါလဲ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္း မသိပါ။ ဒီေလာက္ အႀကိမ္ႀကိမ္စစ္ၿပီးတာေတာင္ ထပ္စစ္ေနမိတာက လုုပ္စရာ မရွိလိုု႔ လုုပ္ေနမိတာထက္ စိတ္မလံုုျခံဳမႈေၾကာင့္က ပိုုပါသည္။ တခါမွ မေရာက္ဘူးသည့္ နယ္ေျမ။ ေရျခား ေျမျခားသည့္အျပင္ လူမ်ဳိးပါျခားေသးသည္။ မသြားတတ္ မလာတတ္ကလဲ ေလဆိပ္ကထြက္ၿပီး သြားဖိုု႔ အသာထား.. ခုုေလယာဥ္ကေန သူငယ္ခ်င္း လာႀကိဳတဲ့ ေနရာေရာက္ဖိုု႔ေတာင္ မီးစင္ၾကည့္ကရမည့္ ကိစၥ။ Immigration မွာ ရစ္တယ္တိုု႔.. အေျပာမတတ္ရင္ ရံုုးခန္းေခၚစစ္တယ္တိုု႔ကလဲ ၾကားဖူးနား၀ ရွိထားေသးသည္။

စက္ရပ္သံႏွင့္အတူ မီးေတြအားလံုုး လင္းလာ၏။ သက္ျပင္းကိုု ခပ္နာနာ တစ္ခ်က္ထပ္ခ်ရင္း မတ္တပ္ထရပ္လိုုက္သည္။

ကဲ.. ငါလာပီ စင္ကာပူ..

..............................

ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ ၾကမ္းခင္းၾကီးေတြ..
မ်က္ႏွာၾကက္ႀကီးေတြ..
ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား စက္ေလွကား ႀကီးေတြ (ေလွခါးလိုု တက္ဆင္းတာေတာ့ မဟုုတ္ဘူးဗ်.. အျပန္႔လိုုက္ႀကီး ေရြ႕ေနတာမ်ဳိးေတြပါ.. ျမန္မာလိုု ဘယ္လိုုေခၚသလဲေတာ့ ခုုထိ မသိေသးဘူး)

အဲဒါေတြ တဖက္ကေငး..
တဖက္ကလဲ ေရွ႕ကတစ္ေလယာဥ္ထဲ ဆင္းခဲ့တဲ့ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ေနာက္  မ်က္ေျခမျပတ္လိုုက္..
သူသြားရာ သြား.. သူေကြ႕ရင္ ေကြ႕.. သူဆင္းရင္ ဆင္း.. သူတက္ရင္ တက္နဲ႔
ဟိုုက္.. toilet ဆိုုပါလား..

ကၽြန္ေတာ္ တျခားလူေတြေနာက္ ဆက္လိုုက္ရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားသည္။ ဒါေပမဲ့ Air-con ေၾကာင့္ေရာ စိတ္လႈပ္ရွားတာ ေၾကာင့္ေရာ.. ေလယာဥ္ေပၚက အေအးေတြ ေကာ္ဖီေတြေၾကာင့္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ကိုုယ္တိုုင္လဲ toilet သံုုးဖိုု႔ လိုုေနတာ အမွန္ပင္။ စင္ကာပူ toilet သည္ ရန္ကုုန္ေလဆိပ္က toilet ထက္ေတာ့ ပိုုမသားနားပါ။ ကိစၥၿပီးသြားေတာ့ ဟိုုဘက္က မိန္းမႀကီးကိုု ဘာမွမဆိုုင္ပါပဲ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေစာင့္လိုုက္ရေသးသည္။

immigration ေရာက္ေတာ့ လူေတြပံုုေနသည္။ တျခားခရီးစဥ္က ခရီးသည္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕မွာ အမ်ားႀကီး။ immigration ကိုု ျဖတ္ၿပီး ထြက္သြားေသာ ကပ္ရပ္ထိုုင္ခဲ့သည့္ ေကာင္မေလးကိုု လွမ္းျမင္လိုုက္ခ်ိန္မွာ toilet ၀င္မိတာ ေနာင္တရသြားသည္။ ေနာက္က်သြားတာ အခ်ိန္ပိုုင္းေလးေပမဲ့ သူမ်ားေတြ ထြက္သြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ဆံုုးက တန္းစီေနရတုုန္း.. ပတ္ပတ္လည္မွာ ျမန္မာေတာင္ သိပ္မေတြ႕ရေတာ့ပါ.. ဘာမွမဆိုုင္ပါပဲ ေဘးတန္းမွာ တန္းစီေနသည့္ ေက်းဇူးရွင္လမ္းျပ မိန္းမႀကီးကိုု ကၽြန္ေတာ္ ဘုုၾကည့္ၾကည့္သည္။

အဲ.. ငါတန္းစီတဲ့ လိုုင္းက အရာရွိက ကုုလားမဟ..
ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသည္။
သူငယ္ခ်င္းက ကုုလားအရာရွိေတြက ရစ္သည္ဟုု မွာထားသည္မဟုုတ္လား။
အၾကာႀကီး ျပန္မစီခ်င္ေတာ့တာမိုု႔ ကံကိုုသာ ယိုုးမယ္ဖြဲ႔ပီး ကၽြန္ေတာ္ဆက္ရပ္ေနလိုုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ေရာက္ၿပီ။

ျဖန္႔လာေသာ လက္ဖ၀ါးေလးထဲ စာအုုပ္လွမ္းထည့္ေပးရင္း ျပံဳးျပလိုုက္သည္။ ျပန္မျပံဳးပါ..

အင္း.. မ်က္ႏွာကလဲ တင္းပါ့.. နာပီထင္တယ္..
ဘာလာလုုပ္တာလဲ...
အလုုပ္လာရွာတာပါ... (မွတ္ခ်က္။ ။  စာဖတ္သူခင္ဗ်ား.. ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ ေခတ္က ေျပာလိုု႔ရပါသည္။ ခုုအဲလိုု သြားမေျပာပါႏွင့္..)

ဒီႏွစ္ခြန္းပါပဲ။ ပီးေတာ့ ဖတ္စရာရွိတာဖတ္ (scan ဖတ္တာေျပာပါတယ္).. တံုုး ထုုစရာရွိတာထုုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကိုု ျပန္ေပးရင္း ျပံဳးျပသည္။ (မွတ္မွတ္ရရ ခုုခ်ိန္ထိ စလံုုးေလဆိပ္ immigration counter က အရာရွိေတြ ျပံဳးတာ ထပ္မေတြ႕ဘူးေသးပါ။)

white card ကိုုၾကည့္လိုုက္ေတာ့ 30 days.. ေတာ္ပါေသးရဲ႕..

ကဲ.. ငါလာပီ စင္ကာပူ...

........................

မွန္ကေန လွမ္းျမင္ေနရေသာ သူငယ္ခ်င္းကိုု အေတြ႕မွာ ရင္ထဲက အလံုုးတစ္လံုုး ထပ္က်သည္။ အားကိုုးရာေတြ႕ေတာ့ လူက အားငယ္ခ်င္သလိုုလိုုေတာင္ ျဖစ္သြားသည္။ မွန္ပဲ ျဖတ္ေဖာက္ထြက္ေတာ့ မလိုုလိုု ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ဆီတန္းသြားသည္။ သူငယ္ခ်င္းက လက္တကာကာျဖင့္ တျခားဘက္ကိုု လက္ၿငိွဳးထိုုး၏။ ေၾသာ္.. ပစၥည္းထုုတ္ရဦးမည္ပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ အထြက္ ေနာက္က်ေသာေၾကာင့္ လူရွင္းပါသည္။ လည္ေနေသာ အ၀ိုုင္းေပၚမွာ ဘာပစၥည္းမွလဲ သိပ္မက်န္ေတာ့.. လွမ္းၾကည့္လိုုက္တာေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ luggage ထင္သည္။ ပံုုစံတူေလးကိုု ျမင္ေနရၿပီ။ နီးလာေတာ့ ကိုုယ့္luggage ဆိုုတာ ပိုုေသခ်ာၿပီ။

ပိုုနီးလာေလ..
ပိုုနီးလာေလ..
ဟာ.. ငါ့ luggage ႀကီး ပြင့္ေနပါလား။
ကၽြန္ေတာ္ အျမန္ေျပးၿပီး ေပြ႕ခ်သည္။ ပြင့္ေနေသာေၾကာင့္ ဆြဲခ်လိုု႔မရ.. ေပြ႔ပီး ခ်ရသည္။
အထဲမွာလဲ ပစၥည္းက တစ္၀က္ေလာက္ပဲ က်န္သည္။

ဒုုကၡပဲ.. တျခားဟာေတြ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္.. ကုုန္ၿပီထင္တယ္..

ထူထူပူပူျဖင့္ ဘာလုုပ္ရမွန္း မသိေတာ့။

ဒါေပမဲ့ ခ်က္ျခင္းပဲ ကၽြန္ေတာ့္ luggage နဲ႔ ကပ္ရပ္ ပလတ္စတစ္ ျခင္းေတာင္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ပစၥည္းေတြ ေတြ႕သည္။ ဘယ္သူ႔ေတာင္းမွန္း မသိေပမဲ့ အဲဒါပါ ဆြဲခ်လိုုက္သည္။

ေသခ်ာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ပစၥည္းေတြ...
အလုုပ္ေလွ်ာက္ဖိုု႔ ထုုတ္ပီး ပလတ္စတစ္နဲ႔ ထည့္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ဓါတ္ပံုုေတြေတာင္ ပါေသး။
ဘယ္လိုုျဖစ္ၿပီး ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ ေတာင္းထဲ ေရာက္ေနပါလိမ့္...

အေျဖကိုု မစဥ္းစားႏိုုင္ေသးပဲ ကၽြန္ေတာ္ ပစၥည္းေတြ ျပန္ထည့္သည္။
အားလံုုးထည့္ပီးေတာ့မွ ျပႆနာကိုု ေတြ႕သည္။ luggage က ဘယ္လိုုမွ ပိတ္လိုု႔ မရေတာ့။ ေသာ့ပ်က္ၿပီး ပြင့္ထြက္သြားသည္ပဲ။ ေလဆိပ္က တစ္ခုုခ်င္းေကာက္ပီး ေတာင္းထဲ ထည့္ေပးထားပံုုရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ခါးပတ္ကိုု ခၽြတ္ၿပီး luggage ကိုု ပတ္လိုုက္သည္။ ေသခ်ာႀကီး ပိတ္မသြားေပမဲ့ အထိန္းသေဘာေတာ့ ရသည္။ ဒါေပမဲ့ အိုုက္တင္ထုုတ္ပီး ဆြဲလိုု႔မရ။

တြန္းလွည္းေပၚ luggage ကိုု ေပြ႕တင္။ တဖက္ကတြန္း တဖက္က ဖိထိန္းၿပီး ကံုုးကံုုးကြကြထြက္လာေသာ ကၽြန္ေတာ့ကိုု သူငယ္ခ်င္းသည္ မ်က္လံုုးအျပဴးသားျဖင့္ ႀကိဳပါ၏။

ကဲ.. ငါလာၿပီ စင္ကာပူ...

.............................

ပူပင္ရတာေတြ ရုုန္းကန္ရတာေတြနဲ႔ ရသစံုုတဲ့ စင္ကာပူမွာ ေလးႏွစ္ျပည့္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စင္ကာပူ ပထမဆံုုးေန႔ အျဖစ္ေလးကိုု အမွတ္တရ ေရးဖြဲ႕ပါတယ္.. ေရးရင္းနဲ႔ကိုု ကၽြန္ေတာ္လြဲသမွ် ဒုုကၡခံ ကူညီေပးခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကိုုလဲ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္ဗ်ာ..