အိပ္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္ခ်ိန္မွာ ဧည့္ခန္းထဲရွိ အျဖစ္သေဘာ လုပ္ထားေသာ ဘုရားစင္ေရွ႕က ျမင္ေနက် ျမင္ကြင္း တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္မေတြ႕ရပါ။ သံုးလေက်ာ္ ေလးလနီးပါး ဆက္တိုက္ျမင္ေနခဲ့ရသည့္ ဘုရားစင္ေရွ႕ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ထိုင္ကာ အခ်ိန္မွန္ ၀တ္ျပဳေနတတ္ခဲ့သည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္သည္ ခုေတာ့ မူးယစ္ရီေ၀စြာ အိပ္ေမာက်ေနပါလိမ့္မည္။ စေတြ႕တုန္းကေတာ့ ရိုးဂုုဏ္တစ္ခုကို သူ႔ဆီက ပီပီျပင္ျပင္ ေတြ႕ရသည္။ ရိုးသားသလို အေနအထိုင္လဲ ယဥ္ေက်းသည္။ ခုေတာ့ ခပ္ေထြေထြ ျပန္လာတတ္ၿပီ၊ ဖုန္းအၾကာႀကီး အီတတ္ၿပီ၊ ဘုရားစင္ဘက္ ေျခဦးမလွည့္ေတာ့ၿပီ။ အမွန္ေတာ့ ဒါမဆန္းလွပါ။ စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာတိုင္းလိုလို ျမင္ေန၊ ၾကံဳေနက် ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္တိုင္ျဖစ္သြားၾကေသာ အေျခအေနတစ္ရပ္သာ ျဖစ္သည္။ စင္ကာပူသာမဟုတ္ပဲ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာလဲ ဒီလိုမ်ဳိးအျဖစ္ေတြ ရွိေနမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါသည္။
လြတ္လပ္မႈေကာ၊ ပတ္၀န္းက်င္ ေျပာင္လဲမႈေကာ တၿပိဳင္နက္ ရင္ဆိုင္ရခ်ိန္တြင္ တဖက္ကလဲ အထိမ္းေက်ာင္းခံ ဘ၀ကေန ကိုယ့္ဘာသာ ထိမ္းေက်ာင္းရသည့္ အေနအထားသို႔ ေရာက္လာျခင္းက အမွန္တကယ္ေတာ့ မလြယ္လွသည့္ အေျခအေနျဖစ္သည္။ ရလိုက္တဲ့ လြတ္လပ္မႈကလဲ ေတာ္ရံုတန္ရံုေတာင္ မဟုတ္။ မိဘဘိုးဘြား ေဆြမ်ဳိးေတြ ထားလို႔၊ ေစာင့္ၾကည့္မည့္ ပတ္၀န္းက်င္ပါ မရွိေတာ့သည့္ လြတ္လပ္မႈျဖစ္သည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထင္သလိုေနပစ္လိုက္ပီး ပိတ္မိသြားမွာမ်ဳိး မဟုတ္ပဲ ကိုယ့္ေျမကိုယ္ျပန္ကာ ရုပ္တည္နဲ႔ ျပန္ေနဖို႔ ထြက္ေပါက္တစ္ခုကလဲ ခပ္ပီပီ ရွိေနျပန္သည္။ စင္ကာပူႏိုင္ငံသားမ်ား ထက္ေတာင္ ပိုပီးလြတ္လပ္ေလမလားဟု ထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ လြတ္လပ္မႈ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရသည္ဟုေတာင္ ခပ္ပိုပိုေလး ညႊန္းလိုက္ခ်င္သည္။ ဒီေတာ့လဲ လႊတ္ပီးေတာ့ကို လြတ္လပ္ၾကေတာ့သည္။ လြတ္လပ္လြန္းေတာ့လဲ လြတ္ကုန္ၾက၏။ လပ္ကုန္ၾက၏။
ဒီေနရာမွာ ”ျမန္မာေတြ လႊတ္ေပးတာနဲ႔ကို ပ်က္စီးတာမ်ားတယ္..” ဆိုတဲ့ စကားကိုေတာ့ သိပ္ သေဘာမတူခ်င္လွပါ။ ”သိပ္”လို႔ ထဲ့သံုးရတာက အမ်ားႀကီး သေဘာမတူေသာ္လဲ နဲနဲေတာ့ သေဘာတူခ်င္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ဘာေၾကာင့္နဲနဲသေဘာတူခ်င္သည္ကို စရွင္းပါမည္။ ျမန္မာတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈသည္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ထိန္းသိမ္းမႈႀကီးသည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ ယဥ္ေက်းမႈမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ဘာသာတရားႏွင့္ ယွဥ္ကာ ေပၚေပါက္ရေသာ ယဥ္ေက်းမႈအျမင္ျဖစ္ေသာ့ေၾကာင့္ အဆံုးစြန္လိုက္နာလွ်င္ သူေတာ္စင္ေတာင္ ျဖစ္သြားႏိုင္သည့္ ျမင့္မားလွေသာ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား ရွိသည္။ ထိုအခါ သူမ်ားေတြ ပံုမွန္ဟု ထင္သည့္တခ်ဳိ႕ကိစၥမ်ားတြင္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ပ်က္စီးမႈ၊ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီမႈ ဟုျမင္သည္။ ခုလူငယ္ေလး ဘုရားရွိခိုးပ်က္တာ၊ အရက္ေသစာ ေသာက္စားလာတာအေပၚ ကၽြန္ေတာ့္ေကာက္ခ်က္ကို ၾကည့္လွ်င္ပင္ ထိုအခ်က္ကုိ အထင္းသားျမင္ႏိုင္သည္။ အျခားလူမ်ဳိးမ်ား၏ ယဥ္ေက်းမႈစံတြင္ အေပါင္းမျဖစ္လွ်င္ေတာင္ သုညတန္းေလာက္ သြားေနသည့္ အေနအထားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယဥ္ေက်းမႈစံတြင္ အႏုတ္စျပေန၏။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီအျမင္ေတြကပဲ ပိုမိုပ်က္စီးသြားေစေသာ အေၾကာင္းဟု ျမင္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သာမာန္ယိုယြင္းမႈ တစ္ခုကို ယဥ္ေက်းမႈစံျဖင့္ ပ်က္စီးမႈဟု အသိုင္း၀ိုင္းက ျမင္သလို ကာယကံရွင္ ကိုုယ္၌ကလည္း ပ်က္စီးမႈဟု ကိုယ့္ဘာသာ ခံစားရသည္။ ငါေတာ့ ပ်က္စီးေနၿပီ၊ ငါေတာ့ ေခတ္မွီေနၿပီ စသည္ျဖင့္ႏွစ္တက္စားလဲ ၾကက္သြန္ပါပဲဆိုၿပီး အမွန္တကယ္ ပ်က္စီးမႈမ်ားကို လက္မတြန္႔သူမ်ား၊ မထူးဇါတ္ခင္းသူမ်ားအျဖစ္ အလြယ္တကူ ေရာက္ကုန္ၾကသည္။ အျပစ္တစ္ခုလို ခံစားၿပီး ေရစုန္ေမွ်ာမိ တတ္ၾကသလို ျဖစ္သြားၾကသည္။
လြတ္လပ္မႈေၾကာင့္ ပ်က္စီးမႈကေတာ့ ဘယ္လူမ်ဳိး ဘယ္ႏိုင္ငံသားမဆို တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ ထိန္းသိမ္းမႈေပၚ မူတည္ၿပီး ရွိၾကသည္သာဟု ယံုသည္။ ျမန္မာေတြမွမဟုတ္.. ျမန္မာေတြကို လႊတ္ေပးမွ ပိုပ်က္စီးတာလဲ မဟုတ္။ ပ်က္စီးၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ သတ္မွတ္ထားေသာ စံေတြႏွင့္ ယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ ပ်က္စီးမႈေရစီးထဲမွာ တျခားႏိုင္ငံသားေတြကို တပံုတပင္ႀကီး အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုပီးေတြ႕ရမည္မွာ အေသအခ်ာပင္။
တစ္ခုပဲေျပာစရာ ရွိသည္။ တျခားႏိုင္ငံသားမ်ားက ဘ၀တစ္ခု၏ လူငယ္ဘ၀ကို လြတ္လပ္မႈႏွင့္ အထိမ္းအကြပ္မဲ့ ေပါ့ပါးစြာ စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ ေနပစ္လိုက္ၿပီး သက္လတ္ပိုင္းမွာ ျပန္လည္ တည္ၿငိမ္ အတည္က်ကာ ဘ၀ကို ေမာင္းႏွင္သည့္ အေနအထားျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဲဒီသက္လတ္ပိုင္းေလာက္မွ စၿပီးစိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ လြတ္လပ္ၾကတာမို႔ ဘ၀အတြက္ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ခ်ိန္ မက်န္ေတာ့ပဲ စံုးစံုးျမဳပ္ရမည့္ အႏၱရာယ္ ပိုႀကီးတာမ်ဳိးသာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ေသခ်ာတာေတာ့ လူသည္ ဘယ္ႏိုင္ငံသားျဖစ္ပါေစ မိမိကိုယ္ပိုင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္စြမ္းျဖင့္သာ၊ ပညာညာဏ္ျဖင့္သာ၊ ဆင္ျခင္စြမ္းျဖင့္သာ လြတ္လပ္မႈကို ရင္ဆိုင္၏။ အဲဒီ ထိန္းသိမ္းစြမ္းမွာလဲ ျမန္မာက နဲသည္ တျခားက ျမင့္သည္မဟုတ္။ တူညီၾကသည္သာ ျဖစ္သည္ဟု ယူဆမိပါသည္။
သုတ
No comments:
Post a Comment