ရထားရပ္တာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အရင္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုထြက္လိုက္ပီး စက္ေလွကားမွ ေတာက္ေလွ်ာက္ေျပးဆင္းသည္။ မေျပးလို႔လဲမရ။ ေနာက္က်ေနၿပီေလ။ နဲနဲေနာေနာေတာင္ မဟုတ္ပါ။ တစ္နာရီစမည္ဟု ေၾကျငာထားေသာ စာေပေဟာေျပာပြဲတက္ေရာက္မည့္ လူက ႏွစ္နာရီထိုးဖို႔ ဆယ့္ငါးမိနစ္ပဲ လိုခ်ိန္အထိ ရထားေပၚမွာ ရွိေနသည့္အျဖစ္သည္ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာႀကီး နပန္အက်င္းခံရတာထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ေတာင္ ပိုတီးဖို႔ ေကာင္းေနသည့္ အေနအထားျဖစ္သည္။ ၀င္လို႔ေတာင္ ရပါေတာ့မည္လား မသိ။ ေျပးရင္းက ငယ္ငယ္တုန္းက အျဖစ္ကိုသတိရရင္း ျပံဳးလိုက္မိေသးသည္။ တစ္ခါ အဲဒီအျပံဳးေပၚမွာ ထပ္ျပံဳးျဖစ္ျပန္သည္။ အသက္အရြယ္က အရာရာကို ေတာ္ေတာ္ ေျပာင္းလဲသြားေစတာပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းနဲနဲေလး ေနာက္က်တာကို အသဲအသန္ စိုးရိမ္ပူပန္ဖူးေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခုေတာ့ ခပ္သဲ့သဲ့ျပံဳးႏိုင္သည္အထိ အေရထူခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
ဒါေပမဲ့။ တံတားေပၚမွ ခပ္သြက္သြက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္လာသည္။ လွမ္းျမင္ေနရသည့္ ခန္းမအ၀င္၀တြင္ လူေတြ စုရပ္ေနၾကတုန္း။ စာရင္းသြင္းေကာင္တာမွာ လူေတြ စာရင္းသြင္းေနတုန္း။ ပိုနီးလာေလ ျမင္လာရတာက ခန္းမအ၀တံခါးမေတာင္ မပိတ္ေသးဘူးဆိုတာ ျဖစ္သည္။ ပြဲမစေသးဘူးပဲ။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္မျပံဳးႏိုင္ေတာ့။ စည္းပ်က္ ကမ္းပ်က္ ေနာက္က်တာဟာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူးတဲ့လား။ စည္းကမ္းမရွိတဲ့ လူေတြအတြက္ ဒီပြဲကို မစပဲ ေစာင့္ေပးေနခဲ့သတဲ့လား။ လူေတြအေရွ႕မွာ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ေနာက္က်ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ခပ္ငံု႔ငံု႔ ၀င္ရမွာထက္ ခုလို ေနာက္က်သမား မ်ားလြန္းလို႔ ပြဲေတာင္မစႏိုင္တဲ့ အျဖစ္က စိတ္သက္သာစရာ တစ္ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မျဖစ္ေစပါ။
ေလးလံေသာစိတ္ျဖင့္ စာရင္းသြင္းတာေတြ ဘာေတြလုပ္ပီး နီးစပ္ရာ အ၀င္ေပါက္ကေန ခန္းမထဲ အ၀င္မွာေတာ့ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားတန္းစီထိုင္ေနသည့္ ေရွ႕ဆံုးတန္း ျဖစ္ေနတာ သိလိုက္သည္။ ရုတ္ခ်ည္းပင္ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး နပမ္က်င္းခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္တမ္းတမိလိုက္သည္။ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ တီးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ အဲဒါကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ပိုလိုလားပါသည္။ စာေပေဟာေျပာပြဲ တက္ေရာက္မည္ဟု အမည္ခံၿပီး လက္မွတ္ေပၚက ပြဲခ်ိန္တစ္နာရီဆိုတာကိုေတာင္ မဖတ္တတ္တဲ့ လူေတြကို ေဟာေျပာမဲ့ ဆရာႀကီးေတြက ေစာင့္ေပးေနရတဲ့ အျဖစ္။ တစ္နာရီအေရာက္ လာခဲ့သည့္ စည္းကမ္းညီညြတ္သည့္ ပရိတ္သတ္က ေစာင့္ေပးေနရတဲ့ အျဖစ္ပါလား။
ပြဲစီစဥ္သူမ်ားကေရာ။ ပြဲစခ်ိန္တစ္နာရီလို႔ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ သတ္မွတ္ေရးသားထားတဲ့ အခ်ိန္ကို တာ၀န္မယူ မလိုက္နာသူမ်ားလို႔သာ ကၽြန္ေတာ္စြပ္စြဲခ်င္ပါသည္။ စာေရးဆရာႀကီးေတြ၊ အခ်ိန္အတိအက်ေရာက္တဲ့ စည္းကမ္းရွိ သူေတြက ေနာက္က် သူေတြကို ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ ေက်ာ္လာတဲ့ အခ်ိန္ထိ ေစာင့္ေနေစဖိုု႔မ်ား ဘယ္လို စိတ္ကူးမ်ဳိးနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သလဲဆိုတာ စဥ္းစားမရပါ။ သူတို႔လိုက္ေလ်ာမႈက အနာဂါတ္ပြဲေတြကိုပါ ထိခိုက္ေစသည္။ ခုဒီပြဲမွာ အခ်ိန္အတိအက် ေရာက္လာသူေတြကေတာ့ သူတို႔ အေပးခံခဲ့ရတဲ့ တစ္နာရီနီးပါး ေစာင့္ရတဲ့ ျပစ္ဒဏ္အတြက္ ေနာင္က်ဥ္သြားေလာက္ၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ေနာက္က်သူေတြအတြက္လဲ ေနာက္က်ေတာ့ မေစာင့္ရဘူး၊ ေကာင္းေတာင္ေကာင္းေသးဆိုတဲ့ အက်ဳိးအျမတ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေနာက္က်ဖို႔ အဆင္သင့္ ရွိေနၾကေလာက္ပါၿပီ။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတာက အခ်ိန္နဲ႔ ပက္သက္ၿပီး နာမည္ပ်က္ရွိတဲ့ ျမန္မာေတြမွာ စည္းကမ္းပ်က္သူေတြကို အက်ဳိးရွိေစၿပီး စည္းကမ္းရွိသူေတြ အက်ဳိးမဲ့ေစတဲ့ လိုက္ေလ်ာမႈေတြ ရွိေနသေရြ႕ ဒါႀကီးကို ျပဳျပင္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္ဦးမယ္ ထင္ပါတယ္ေလ။
No comments:
Post a Comment