ဆယ္တန္းေအာင္ပီး အလုပ္စ၀င္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ နာရီေလး တစ္လံုးကေတာ့ မျဖစ္မေနလိုပီလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ဆံုးျဖတ္သည္။ အလုပ္နဲ႔ အကိုင္နဲ႔ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာပီဆိုေတာ့လဲ ဆယ္တန္းတုန္းက ပတ္တဲ့ သားေရႀကိဳး ဓါတ္ခဲနာရီကေတာ့ ပတ္စရာနာရီလို႔ေတာင္ မသတ္မွတ္ေတာ့ၿပီ။ ဒီေတာ့အေမ့ကိုပူဆာရသည္။ အသစ္၀ယ္ဖို႔ မဟုတ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီမွ နာရီအသစ္ လက္ေဆာင္ရၿပီးထဲက အေဖမပတ္ေတာ့ပဲ သိမ္းထားသည့္ နာရီေဟာင္းကိုလိုခ်င္ပါသည္ဟု ပူဆာျခင္းျဖစ္သည္။ ဆန္းဆန္းျပားျပားဒီဇိုင္း မဟုတ္တဲ့ အျပင္ နဲနဲေတာင္ အိုသည့္ဖက္ရွင္ႏွင့္ နာရီကိုမွ ပတ္ခ်င္ပါသည္ဆိုေသာ သားကို ရီဟဟျဖင့္ အေမက လိုက္ေလ်ာပါသည္။ အသစ္မ၀ယ္ေပးရေတာ့ ပိုက္ဆံကုန္ သက္သာေသးလို႔မ်ား ေတြးခဲ့ပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နာရီဒီဇိုင္းက လူႀကီးလူေကာင္းဆန္သည္၊ ခန္႔ျငားသည္ဟု ထင္သည္။ ကိုယ္လဲ အလုပ္နဲ႔ အကိုင္နဲ႔ ျဖစ္ပီဆိုေတာ့ ဒီလိုခန္႔ခန္႔ေလး ၀တ္ရမည္ေပါ့။လူပ်ဳိျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လဲ လူေကာင္သိပ္မထြားသည့္အတြက္ အဆစ္ႏွစ္ဆစ္ေလာက္ ျဖဳတ္တာေတာင္မွ နာရီက ေတာ္ေတာ္ေခ်ာင္ေနေသးသည္။ ဒါေပမဲ့ ခပ္က်ပ္က်ပ္နဲ႔ ကြက္တိ၀တ္ရတာထက္ အဲလို လက္ေကာက္၀တ္မွာ ေလ်ာ့လ်ဲလ်ဲေလး တင္ပီး၀တ္ရတာကို ပိုႀကိဳက္သည္။ အဲဒီစတိုင္ကေတာ့ ခုထိ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်ေနတုန္းပါ။ ခက္တာက လက္ေထာင္လိုက္တိုင္း နာရီက လက္တေတာင္ဘက္ ေလ်ာကာသြားၾကပ္ေနတတ္သည္။ အဲလိုျဖစ္တတ္တာကပဲ ဒီနာရီနဲ႔ ပက္သက္ၿပီး အမွတ္ရစရာေလးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိခဲ့တာျဖစ္သည္။
......................
အဲဒီေန႔က ရံုးမွာ အရမ္းမိုးခ်ဳပ္ပါသည္။
အခ်ိန္ပိုလုုပ္တဲ့ ၀န္ထမ္းအားလံုးက မျပန္ေတာ့ပဲ အိပ္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ၾကၿပီး တားေနတဲ့ၾကားက အျပင္မွာ အိပ္က်င့္မရွိတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္အတင္း စြတ္ထြက္ခဲ့သည္။ ျပန္ဖို႔သာ ဆံုးျဖတ္ရသည္၊ ဘတ္စ္ကားက မရွိေတာ့မွာ ေသခ်ာ၏။ ၾကားကားတစ္စီးတစ္ေလမ်ား ရွိလိုရွိျငား ဆူးေလဂိတ္ဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္သည္။ ကုမၺဏီက ျပန္တင္၍ရေသာ္လည္း ကိုယ္ကအရင္ စိုက္ရွင္းထားရမွာေကာ၊ ပံုစံျဖည့္ ျပန္ေတာင္းရတဲ့ ကိစၥေတြ စိတ္ညစ္တာေရာေၾကာင့္ taxi ကိုေတာ့ သိပ္ပီးစိတ္၀င္တစား မရွိလွ။ လမ္းသည္ လမ္းမီးတိုင္မ်ားေအာက္မွာ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ရွိပါသည္။ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မ်က္စိတဆံုးထိ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို လူသူကင္းရွင္းေနတာေၾကာင့္ နဲနဲစိတ္ပူလာသည္။ ရံုးမွာ ျပန္အိပ္လိုက္တာပဲ ေကာင္းမလားမသိ။ လမ္းခ်ဳိးၿပီး ဆူးေလ ကားဂိတ္မွာ လူေလးငါးဆယ္ေယာက္ေလာက္ လွမ္းေတြ႕လိုက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္သက္သာရသည္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ၾကားကားရွိေလာက္ပါေသးသည္။ အၾကာႀကီးေစာင့္ရမဲ့တူတူ မနက္က မၿပီးေသးေသာ ၀တၱဳစာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ထုတ္ဖတ္သည္။
စာအုပ္ေထာင္ကုိင္ထားေသာေၾကာင့္ တေတာင္ဘက္ ေလွ်ာက်လာေသာ ကၽြန္ေတာ့္နာရီသည္ အခ်ိန္ၾကာတာနဲ႔အမွ် ေခၽြးႏွင့္ေရာကာ ၾကပ္စီးစီးႀကီးျဖင့္ ေနရခက္လာသည္။ ေကာင္းခန္းေရာက္ေနတာမို႔ စာအုပ္က မ်က္ႏွာမခြာပဲ လက္ကိုေအာက္ခ်က နာရီျပန္က်ေအာင္ အသာ လႈပ္သည္။ ေခၽြးေတြႏွင့္ကပ္ကာ နာရီကမက်။ စိတ္မရွည္ေတာ့ပဲ လက္ကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ခတ္ကာ ဆန္႔အထုတ္မွာ ေရွ႕ဘက္ ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလးမွာ ရပ္ေနသူကို သြားထိသည္။ ေလဟပ္ရံုေလာက္ေလး ထိသြားသည့္အေနအထားေလာက္ပဲမို႔ ကၽြန္ေတာ္ဘာသာေတာင္ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ သတိပင္ မထားမိလိုက္။
“ေမာင္ေလး.. ဘာလဲဟင္..”
သူမကၽြန္ေတာ္ဘက္ လွည့္လာပီးေမးသည္။ မ်က္ႏွာသည္ မိတ္ကပ္တို႔ျဖင့္ ေကာ္ပတ္ရုပ္လိုလွေနသည္။ အသက္အစိတ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမည္ထင္ပါသည္။ အလြန္အက်ဴး ခ်ယ္သ၀တ္ဆင္ထားသည့္ သူမအေနအထားကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားသည့္ ၾကားကပင္ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳမိသည္။
”ဗ်ာ.. ဘာလဲ..” ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္စြာ ျပန္ေမးမိသည္။ သူမဘာေမးလိုက္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မရွင္းပါ။
”အင္းေလ.. ဘာလဲလို႔..” ျပံဳးစစျဖင့္ သူမအနားတိုးလာ၏။ အစထဲက ရပ္ေနတာ သိပ္မကြာတာမို႔တစ္လွမ္းသာသာ လွမ္းရံုႏွင့္ကို တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္နီးသြားသည့္ အေနအထား။ ေရေမႊးနံ႔သည္ ေတာ္ေတာ္စူးပါသည္။ အသံကလဲ ၀င္ေတာ့မလိုလို ထြက္ေတာ့မလိုလို ေလသံႏွင့္။
”အဲ.. ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး အမ.. ေဆာရီး မေတာ္တဆပါ..” ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုတ္ရင္း ေျပာသည္။ ခ်က္ျခင္းလဲ သေဘာေပါက္လိုက္တာမို႔ ျမန္ျမန္ ေတာင္းပန္ရင္း စကား ျဖတ္လိုက္တာပါ။
သူမအျပံဳးေပ်ာက္သြားသည္။
”ဟဲ့.. အဲဒါဆိုလဲ နင္ဘာလို႔ လာစေနေသးလဲ..”
သူမေျပာလိုက္သံက တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေတာ္ေတာ္က်ယ္ သြားသည္။ ေဘးကရပ္ေနသူေတြ အားလံုးလွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ ေျပာပီးမွ ကၽြန္ေတာ့ဘက္က အေနအထားကို သူမတလြဲေကာက္ခ်က္ခ်ပီး ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သူမဘာသာ သတိရသြားပံုုေပၚပါသည္။ မရပ္ေတာ့မရပ္ေသးပဲ ဘာမွတ္ေနသလဲ.. လာမစမ္းနဲ႔ ဘာညာကြိကြျဖင့္ ပြစိပြစိ ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္ကာ ကားဂိတ္အေနာက္ဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကို ေဘာက္ဆတ္ဆတ္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ၾကည့္ရတာ ခုထိဒီမွာ ရပ္ေနရတာကို တင္းေနတဲ့စိတ္က အစထဲကရွိပံု ရပါသည္။ အဲဒါကအေရးမႀကီး။ ခုေတာ့ ဒီကေကာင္က လူေတြ၀ိုင္းၾကည့္ခံေနရသည္။ ျပံဳးစိစိၾကည့္သည္။ ဇါတ္ရႈပ္ေတြဆိုသည့္ အထာႏွင့္ၾကည့္သည္။ တည့္တည့္ၾကည့္သည္။ ေစြၾကည့္သည္။ လူေလးငါးဆယ္ေယာက္က ပံုစံေလးငါးဆယ္မ်ဳိးျဖင့္ ၾကည့္သည္။
ခပ္တည္တည္ျဖင့္ စာအုပ္ျပန္ဖတ္ေနရေပမဲ့ လူက ေခၽြးျပန္လာသည္။
တေတာင္ဘက္ ျပန္ေလွ်ာက်ေနၿပီျဖစ္သည့္ နာရီကလဲ ေခၽြးတို႔ျဖင့္ စီးကာ ေနရခက္ခက္။
ဒါေပမဲ့ နာရီကို ကၽြန္ေတာ္ မခါခ်ျဖစ္ေတာ့ပါ။
......................
ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နာရီပတ္ေလ့ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး.. ဒီကိစၥေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ.. အခ်ိန္ဆိုတာကိုသိဖို႔ နာရီတစ္မ်ဳိးထဲ အားကိုးေနစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ ေခတ္ကတိုးတက္လာတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္.. ဒီေတာ့မ်ား ခုေနခ်ိန္ အဲလို တေယာက္ေယာက္ကို သြားထိမိတယ္လို႔ သတင္းမ်ားၾကားလို႔ကေတာ့ တမင္တကာထိတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ စာဖတ္သူ ယူဆႏိုင္ပါတယ္ဗ်ား.. ဟားဟား..
No comments:
Post a Comment