တစ္ေန႔မွာ..

သူစင္ကာပူ စထြက္လာတုန္းက သမီးက ငါးႏွစ္ျပည့္လုလု၊ သားကေတာ့ ရွစ္လသာသာေလာက္ေလးပဲ ရွိဦးမည္။ အခြင့္အေရးေလး ၾကံဳတုန္း၊ သြားဖို႔စားရိတ္ေလး အမ်ဳိးထဲေဆြထဲက ထုတ္ေပးမဲ့သူလဲ ရွိတုန္း စြန္႔စြန္႔စားစား ထြက္ခဲ့ရေပမဲ့ သူ႔အပိုင္ မိသားစုေလးကို ခြဲဖို႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အားယူခဲ့ရပါသည္။

သမီးက ေနာက္ႏွစ္ေက်ာင္းစတက္ရေတာ့မည္။ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ သမီးေလးကို စိတ္ကူးနဲ႔ျမင္ေယာင္ပီး အဲဒီအခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့တာက သမီးပိစိေလးကို သူစေထြးေပြ႕ ကထဲက ရွိခဲ့တဲ့ အိမ္မက္ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မွာ သူရွိႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္အပိုင္ရထားသည့္ အခြင့္အေရး တစ္ခုခုကို ဆံုးရႈံးရသလိုႀကီး သူခံစားေနခဲ့သည္။

မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္း ေခါင္းေလးတေထာင္ေထာင္ႏွင့္ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါး လုပ္တတ္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ သားသည္ ကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေရာ သူ႔ရင္ေသြး သားတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ပါ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစရာ ေကာင္းလြန္းလွသည္။ ဘယ္ေလာက္ငိုငို ဖေအေကာက္ခ်ီရံုနဲ႔ သိသလိုလိုု ၿငိမ္သြားတတ္လို႔ မိန္းမကေတာင္ ဖေအ့သားလို႔ ၀န္တိုေစာင္းေျမာင္းရသည့္ သားသည္ သူ႔ကို လြမ္းဆြတ္ေနမည္လားဟု မစြန္႔ရက္စြာ သူေနာက္ဆံ တင္းေနခဲ့သည္။

ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို မခြဲရက္စြာ တၾကည့္ၾကည့္ေနရာက ေလယာဥ္ထဲ ၀င္ဖို႔ေခၚၿပီဆိုေတာ့ သားကုိ ျပန္အေပးမွာ မိန္းမသည္ သားကိုေရာ သူ႔ကိုပါ သိမ္းဖက္ၿပီး ၿငိမ္ေနခဲ့သည္။ အနာဂါတ္ေရးအတြက္ ပူပန္တိုင္ပင္ရတာေတြ၊ ကေလးေတြကို အာရံုစိုက္မိလြန္းေနတာကေန လြတ္ေသာ တဒဂၤအခိုက္အတန္႔ကို သူတို႔ရခဲ့သည္။ ခ်စ္ျမတ္လြန္းလို႔ ႏွစ္ကိုယ္စြန္႔စားလက္တြဲခဲ့သည္ သူ႔ဘ၀ လက္တြဲေဖာ္၊ ခ်စ္သူမဟုတ္ပါလား။ သဲသဲခိုက္ခိုက္ႀကီး မဟုတ္ပဲ မ်က္လံုးေထာင့္ေလးေတြ လက္ကိုင္ပ၀ါႏွင့္ အသာတို႔ကာ လက္ေတြကို ေျဖေလ်ာ့ေပးရင္း ”ဖုန္းဆက္လို႔ အဆင္ေျပမယ္ဆိုရင္ ေရာက္ေၾကာင္း ဖုန္းဆက္လိုက္ဦးေနာ္.. ကိုယ့္ဘာသာလဲ ဂရုစိုက္..” ဟု တိုးတိတ္တုန္ရီစြာ မွာသည္။ သူ ေယာက္်ားတန္မဲ့ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ခဲ့ရသည္။

..............................

ေလးႏွစ္အတြင္းမွာ သူ ေလးေခါက္ျပန္ခဲ့သည္။

သူ႔ပိုက္ဆံ အိတ္ထဲမွာ အျဖဴအစိမ္းနဲ႔ ခ်စ္စရာ သမီးဓါတ္ပံုေလး သံုးပံု ရွိခဲ့ၿပီ။ ဆုယူေနေသာ ပံုတစ္ပံုေတာင္ ပါေသးသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ႏွင့္ ၾကံဳေသာ အေခါက္က သမီးကို စက္ဘီးေပၚတင္ၿပီး ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ ခဲ့ရေသာ အရသာကို ခုထိ သူစျမံဳ႕ျပန္ ၾကည္ႏူးခံစားရတုန္း ျဖစ္သည္။

သားကေတာ့ စကားေတြ ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္ေနၿပီ။ ဖေအကိုလဲသိသည္။
သံုးႏွစ္နီးပါး ၾကာခဲ့ၿပီးတာေတာင္ သားသူ႔ကို ေဖေဖလို႔ စေခၚခဲ့သည့္ေန႔ကို သူခုထိမေမ့ေသးပါ။ “သားက ေဖေဖ ေခၚတတ္ေနၿပီ သိလား” မိန္းမေျပာတုန္းကေတာ့ သူ႔တုန္႔ျပန္ပံုက ပံုမွန္ေလာက္ပင္။ အြန္လိုင္းက web cam မွာ ၀ါးတားတား ခပ္ထစ္ထစ္ ျမင္ရေသာပံုရိပ္ထဲက သားသည္ ကြန္ပ်ဴတာ ေမာ္နီတာကို တျဖန္းျဖန္းရိုက္ေနပံုရသည္။
“သား.. ေဖေဖ့ကို ေတြ႕လား.. ေဖေဖလို႔ ေခၚလိုက္ပါဦး...” မိန္းမက သားလက္ေတြကို လိုက္ခ်ဳပ္ရင္း မိုက္ကို သားပါးစပ္မွာ ေတ့ေပးၿပီး ေျပာသည္။
”သားေရ.. ေဖေဖလို႔ေခၚပါဦး..” သူ ရီျမဴးျမဴးျဖင့္ နားၾကပ္မတပ္ထားေသာ သားကို ၾကားမလိုလို လွမ္းေျပာသည္။ သားက ေတာ္ရံုမေခၚပါ။ သူတို႔ေတာင္ တျခားအေၾကာင္းေတြ စကားစမိေနၿပီ။ မိန္းမေျပာေနေသာ စကားသံေတြ ေဘးက ”ေဖေဖ”ဆိုေသာ အသံေသးေသးေလး ၾကားလိုက္ရသည္။
“ဟယ္.. ေခၚပီ..” မိန္းမေျပာလက္စကို ရပ္ၿပီး သားပါးစပ္နား မိုက္ကပ္ေပးသည္။ သားက ထပ္ေျပာသည္။ က်ယ္ေလာင္စြာ။ မပီသေပမဲ့ သူ႔ရင္ထဲ ထိေရာက္စြာ။
ပထမ အသံေသးေသးေလး ၾကားထဲက သူၾကက္သီးေတြ ထသည္။ သားသည္ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးေျပာရာကေန သူ႔ကိုလွမ္းေခၚၿပီေလ။ ”ေဖေဖ”တဲ့။ သူ သေဘာက်စြာ တဟားဟားေအာ္ရီေတာ့ အဲဒီတုန္းက အခန္းေဖာ္ကေတာင္ အလန္႔တၾကား လွမ္းၾကည့္ခဲ့ပါေသးသည္။
.........

From Shutterstock

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ သူျပန္တုန္းက ေဖေဖက ဘယ္ေတာ့မွ အၾကာႀကီးျပန္လာၿပီး သားတို႔နဲ႔ ေနမွာလဲလို႔ သားကေမးခဲ့သည္။ “ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတဲ့အခါက်ရင္ ျပန္လာမွာေပါ့.. ေနာ္ေဖေနာ္...” သမီးက ေျပာရင္းသူ႔ကို လွမ္းအတည္ျပဳသည္။ “ဟုတ္တယ္.. သားရ.. ေဖေဖက ခုသားတို႔အတြက္ အေ၀းႀကီးမွာ ပိုက္ဆံေတြ ရွာေနတာေလ.. ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတဲ့အခါၾကရင္ ျပန္လာၿပီး သားတို႔နဲ႔ ေနမွာေပါ့..” ေျပာၿပီးေတာ့ သူေရာ မိန္းမေရာ ၿငိမ္ေနမိသည္။ မိသားစုသည္ အခုလို ေ၀းလံစြာ အၾကာႀကီး ခြဲေနဖို႔ မေကာင္းပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာ တစ္ခုခု ျပန္လာလုပ္ဖို႔ေရာ.. စိတ္ကူးရွိေပမဲ့ ဘာလုပ္ရမွန္းလဲ မသိ၊ လုပ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ ေငြအားလဲ မစုမိေသးပါ။

စင္ကာပူသည္ သူ႔အတြက္ေရာ၊ မိသားစုအတြက္ပါ မေၾကာင့္က်ရေသာ္လည္း စုမိေဆာင္းမိ အေနအထားေတာ့ မရွိ။ ဒီေတာ့လဲ အထိုင္ဖ်က္လိုက္ရမွာ ႏွေျမာဖို႔ေကာင္းသည့္ လက္ရွိ သက္ေသာင့္သက္သာ အဆင့္တစ္ခု ရွိမႈႏွင့္၊ အဲဒီ လက္ရွိ သက္ေသာင့္သက္သာကလြဲလို႔ အနာဂါတ္အတြက္ အာမခံခ်က္ မရွိသည့္ အေနအထားႏွစ္ခု ၾကားတြင္ သူပိတ္မိေနခဲ့သည္။ ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ၿပီ၊ မိသားစုႏွင့္ အေနေ၀းကာ ကိုယ္ပိုင္မိသားစုထဲ ဧည့္သည္လို ျပန္ျဖစ္ေနရသည့္ အေျခအေနႏွင့္ လဲယူခဲ့ရေသာ သူ႔အေနအထားသည္ ေက်နပ္စရာ မေကာင္းမွန္း သိပါသည္။ အဲဒါႏွင့္ ထိုက္တန္ေသာ ပမာဏတစ္ခုခု စုမိေဆာင္းမိ ထားတာလဲ ခုထိ မရွိေသး။ ဒါေပမဲ့ တဖက္ကလဲ မေတာင့္မတ အဆင့္အတန္းေလးတစ္ခု ဖန္တီးထားႏိုင္သည့္ လက္ရွိအေနအထားကို ဖ်က္ၿပီး တစ္ခုခု လုပ္ရမွာက်ေတာ့လဲ သူေသြးမရဲျပန္။

ခုတစ္ႀကိမ္ျပန္လာၿပီးထဲက ဖုန္းဆက္တိုင္း သားအျမဲေမးသည့္ စကားရွိသည္။
“ေဖေဖ.. ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပီလားဟင္..“တဲ့...

..........................................................
သူေျပာရင္း ဘီယာခြက္ကို ေကာက္ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာသည္ ဘီယာအရွိန္ေၾကာင့္ေရာ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ပါ နီျမန္းျမန္းႏွင့္။ ယမကာက ေျပာသူေရာ နားေထာင္ေနၾကသူေတြကိုပါ ခံစားမႈ အရွိန္တက္ေစသည္။ တကယ္ေတာ့ ဇါတ္လမ္းေနာက္ခံျခင္း မတူေပမဲ့ အားလံုးဟာ မိသားစုနဲ႔ေ၀းရာမွာ တကိုယ္တည္း လာေရာက္ရုန္းကန္ ေနၾကရသူေတြပါပဲ။ ေက်နပ္စရာ အေနအထားေလး တစ္ခုကို ဖက္တြယ္ရင္း အနာဂါတ္ေ၀၀ါးေနၾကသူေတြကလဲ အမ်ားစု မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေငးၾကည့္ရင္း ေျပာစရာ စကားေတြ ေပ်ာက္ေနခဲ့သည္။ ဘီယာသံုးပုလင္း ထပ္လာခ်ေသာ စားပြဲထိုးကို ပိုက္ဆံလွမ္းရွင္းရင္း “ငါ့သားက အျမဲေမးတာကြ.. ေဖေဖ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပီလား ဆိုပီးေတာ့..” ဟု သူထပ္ေျပာသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနရာကေန ထြက္ေပါက္ရစြာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ၀ိုင္းရီၾကသည္။

တခါတေလေတာ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုဟာ ရီစရာမေကာင္းပါပဲနဲ႔.. ဘယ္သူမွလဲ မရီခ်င္ပါပဲနဲ႔.. လူေတြဟာ ရီတတ္ၾကပါလားဟလို႔.... ကၽြန္ေတာ္... ေတြးမိပါသည္။

သုတ (ျမန္မာ)
၂ ဇူလုိင္ ၂၀၁၂