“နင္ကလည္း.. အျမန္ေလွ်ာက္ပါဟ..”
ေျပာရင္းက ကၽြန္ေတာ္ ေျခလွမ္းကုိ ပိုသြက္ပစ္လုိက္သည္။ သစ္ရိပ္မ်ားၾကားမွ ခပ္စူးစူးထုိးေနေသာ မြန္းတည့္ေနေရာင္၊ လြယ္ထားရေသာ လြယ္အိတ္ေလးေလးႀကီးတုိ႔ၾကားမွ ခပ္ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ေနရသျဖင့္ ပူေလာင္အိုက္စပ္ကာ ေခၽြးတုိ႔ ရႊဲေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ေဇာက ထုိအရာေတြကုိ သတိမရအားပါ။ အေရးႀကီးတာက ေက်ာင္းကုိ အခ်ိန္မီေရာက္ဖုိ႔ပင္။
”ငါ ဗုိက္ေအာင့္ေနပီ.. အရမ္းအျမန္ႀကီး မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးကြ..” ကၽြန္ေတာ့္အကုိက ၿငီးျငဴသံတစ္၀က္ျဖင့္ ျပန္ေအာ္၏။
”ကၽြတ္”ခနဲ စိတ္ညစ္စြာျဖင့္ သူ႔ကုိ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ ၾကည့္လုိက္ေသာ္လည္း ဘာမွေတာ့ ထပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့။ တကယ္ေတာ့ ခုလုိေနာက္က်ရတာလည္း ကုိယ့္ေၾကာင့္ပင္ မဟုတ္လား။ ဆယ္ငါးမိနစ္နီးနီးေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရေသာ ထ(၃) ေက်ာင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလယ္ကၽြန္း အိမ္သည္ ထမင္းစားခ်ိန္ဘာညာ ထည့္တြက္လုိက္မည္ဆုိလွ်င္ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္တစ္နာရီသည္ အစြန္းအထင္းမခံ ကြက္တိနီးပါး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းစားပီး ဗုိက္နာကာ အိမ္သာထဲေရာက္ခဲ့သည့္အျဖစ္က ခုလုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ အေျပးအလႊား ျဖစ္ေနေစျခင္းျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းနားနီးလာေသာ္လည္း ေခါင္းေလာင္းသံမၾကားရေသးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ အနည္းငယ္ၿငိမ္သြားသည္။ နာရီေတြ ဘာေတြလည္း ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္လံုး မပတ္ရတာမုိ႔ အခ်ိန္ေနာက္က်ေနပီဆုိတာ သိေသာ္လည္း ဘယ္ေလာက္ျဖစ္ေနမွန္း မသိႏုိင္ပါ။
”ေက်ာင္းမတက္ေသးဘူး ထင္တယ္ကြ..” ကၽြန္ေတာ္ခပ္တုိးတုိးေရရြတ္သည္။ ဒါေပမဲ့ လမ္းမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္မွ မေတြ႕တာမုိ႔ ကုိယ့္ဘာသာလဲမေသခ်ာ။
”ငါေျပာသားပဲ ဒီေလာက္ မေနာက္က်ပါဘူးဆုိ..”
ဒါေပမဲ့ သူေျပာတာမွားမွန္း ေက်ာင္းနားနီးလာတာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သိလုိက္သည္။ ေက်ာင္းတံခါးမသည္ ပိတ္လွ်က္။ ဆရာ ဆရာမမ်ားအား ႏႈတ္ဆက္သံမ်ားသည္ ဟုိအခန္း ဒီအခန္းတုိ႔မွ လမ္းေပၚလွ်ံက်လာေနသည္။
ထူထူပူပူျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားသည္။ တကယ္ေတာ့ မမွီေတာ့လို႔ အိမ္ျပန္ျခင္းသည္ ဘာမွမျဖစ္လွတာကုိ ခုႏွစ္တန္းဦးေႏွာက္က မစဥ္းစားမိျခင္းလည္း ျဖစ္၏။
”ဟာ.. ဟုိမွာ ၀င္လုိ႔ရတယ္ကြ..”
ကၽြန္ေတာ့္အကုိ ေအာ္သံေၾကာင့္ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေက်ာင္းမုန္႔ဆုိင္ အေနာက္နားကပ္ရပ္တန္းကေန အုတ္နံရံကုိ ေက်ာ္ကာ ေက်ာင္း၀င္းထဲ ခုန္ခ်သြားေသာ ေက်ာင္းသားႀကီး တစ္ေယာက္ကို ရိပ္ခနဲ ကၽြန္ေတာ္ျမင္လုိက္သည္။ တုိင္ပင္စရာမလုိပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လုိ ထုိေနရာသို႔ တန္းေျပး၏။ မုန္႔ဆုိင္တန္းကုိ သိပ္မမွီလွေပမဲ့ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ပင့္ေပးလုိက္ရင္း တန္းကတစ္ဆင့္ အုတ္နံရံေပၚသို႔ အလြယ္ပင္ ေရာက္သြားသည္။
အားပါး ခုန္ခ်ရမွာ ေတာ္ေတာ္ျမင့္သား။ ဒါေပမဲ့ မတတ္ႏုိင္.. လြယ္အိတ္ကုိ အရင္ပစ္ခ်ပီး ကၽြန္ေတာ္ခုန္ခ်လုိက္သည္။ ေအာက္ေရာက္တာနဲ႔ ဖုတ္ဖက္ခါထကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေဆာင္ေဘးကေန ေလွကားဆီသို႔ ပတ္ေျပး၏။
”ဟိတ္ေကာင္ေတြ”
ေလွခါးတက္ခါနီးပဲရွိေသးသည္။ ဟိန္းထြက္လာေသာ အသံေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လံုး လန္႔ကာ တုန္သြား၏။
လွည့္ၾကည္လုိက္ေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး။
”လာစမ္း.. မင္းတုိ႔ အုတ္နံရံ ေက်ာ္လာတာမဟုတ္လား..”
ေလသံေရာ မ်က္ႏွာပါမာထန္ေနသည့္ ဆရာႀကီးကုိ ၾကည့္ကာ ႏွစ္ေယာက္လံုးအသံမထြက္ေတာ့..
”ေဟ့ေကာင္ေတြ.. ေျပာေလ..”
”တံ.. တံခါးပိတ္သြားလုိ႔ပါ.. ဆရာႀကီး..” ကၽြန္ေတာ့္အကိုက အထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ ေျဖသည္။
ေၾကာက္တာေရာ.. ေမာတာေရာ ေပါင္းကာ ေခၽြးေတြျပန္ေနပီး မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိၾကည့္ပီး ဆရာႀကီး နဲနဲေတာ့ မ်က္ႏွာေလ်ာ့လာသည္။ ဒါေပမဲ့ ေလသံကေတာ့ မာဆဲပင္။
”ဘာလုိ႔ အခ်ိန္မီမလာၾကလဲကြ.. ေျပာစမ္း မင္းတုိ႔ဘယ္ကလာတာလဲ..”
”ရန္ကုန္ကပါ ဆရာႀကီး..”
အကုိ႔ ေျဖသံအဆံုးမွာ ဘာကြဆုိေသာ အသံႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး တေျဖာင္းေျဖာင္းႏွင့္ နရင္းတစ္ခ်က္ဆီ အတီးခံလုိက္ရသည္။ တစ္ခ်က္ေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္အီတဲ့ တစ္ခ်က္ပါ။
”ေနာက္ အုတ္နံရံကုိ မင္းတို႔ ေက်ာ္ဦးမလား ေျပာစမ္း.. ဟုိေရွ႕က ျမင္လုိက္ရတဲ့ ေကာင္ကေရာ မင္းတုိ႔အသိပဲလား..”
ဆရာႀကီး အေမးကုိ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေခါင္းပဲခါရဲေတာ့သည္။ ဘာမွျပန္မေျပာရဲ။
”ေျပာစမ္း မင္းတုိ႔ဘယ္အတန္းကလည္း” ေမးပီးေတာ့မွ ရင္ပတ္က VII-C ဆုိတဲ့ တံဆိပ္ကုိ ၾကည့္ပီး..
”တက္ၾက.. မင္းတုိ႔ဆရာမဆီ ငါကုိယ္တုိင္လုိက္အပ္စမ္းမယ္...”
ႏွစ္ေယာက္လံုး ေရွ႕က ကုတ္ကုတ္ကုတ္ကုတ္ႏွင့္ လက္ပုိက္ပီး တက္ခဲ့ၾကသည္။ ပထ၀ီအခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပထ၀ီဆရာမပဲရွိသည္။ ဆရာမက အရမ္းေအးတဲ့ ဆရာမ။ ဟုတ္ကဲ့ ဆရာႀကီး ဟုတ္ကဲ့ဆရာႀကီး ႏွင့္သာ ဆရာႀကီးေျပာသမွ် ေခါင္းညိတ္လုိက္ပီး ဆရာႀကီးထြက္သြားေတာ့
”သားတုိ႔ကလည္းကြယ္.. ဘာလုိ႔ အဲလုိႀကီးေက်ာ္၀င္ရတာလည္း.. ေဘးလူေတြ ျမင္ေတာ့ေရာ.. ေကာင္းပါ့မလား..”
ဆရာမက ဆံုးမစကားကုိ ခပ္ေအးေအးသာ ဆုိ၏။ ဆူျခင္းဆဲျခင္း မရွိပါ။
အင္း..ေတာ္ပါေသးရဲ႕..
ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ ပူပီးနာေနေသာ ဂုတ္ေလးေတြကုိယ္စီပြတ္ကာ ၿငိမ္ပီးထုိင္ေနၾကေတာ့၏။
.......................................................................
ျမိတ္ၿမိဳ႕.. အထက (၃) ရဲ႕ ခုႏွစ္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀တုန္းက ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္ေလးေပါ့ဗ်ာ.. ဆရာေတြဆရာမေတြ ဆံုးမလုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မဆုိးတဲ့ အေမတို႔ကေတာ့ သားတုိ႔က ေက်ာ္၀င္တာကုိးဆုိတဲ့ စကားကုိသာဆုိလုိ႔.. ေနာက္ေန႔ကစပီး ထမင္းဘူးယူဖုိ႔ စီစဥ္ေပးပါေရာ..
ဒါေလးက အမွတ္တရျဖစ္သလုိ ရီစရာလည္း ေကာင္းတယ္ဗ်.. ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ အတန္းထဲမွာ နဲနဲေအးေအးေဆးေဆး ရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္အျဖစ္ကုိ သိေတာ့ အတန္းပုိင္ဆရာမကလည္း သူ႔တပည့္ေတြကုိ အဲေလာက္ေတာင္ တီးရမလားဆုိပီး ဆရာႀကီးကုိ ရွင္းျပသလုိလုိနဲ႔ ရန္သြားလုပ္ပါေရာဗ်ဳိ႕.. ဆရာႀကီးကေျပာတာေတာ့ ”ခင္ဗ်ားတပည့္ေတြကဗ်ာ.. က်ဳပ္က ဘယ္ကမ်ားလာရလုိ႔ ေနာက္က်တာလဲ ဆုိပီး ေလ်ာ့ေပါ့စဥ္းစားေပးမလုိ႔ ေမးတာကုိ ေျဖပံုကၾကည့္ဦး.. ရန္ကုန္ကတဲ့.. ကဲ.. က်ဳပ္ေဒါသမထြက္ရင္ ဘယ္သူထြက္မလဲ..” ဆုိပဲ.. ဟားဟား..
သုတ
No comments:
Post a Comment