တိုင္မွာခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ပုလင္းဆီမွ ျပြန္ေသးေသးေလးထဲ ေျဖးေႏွးစြာ တစ္ေပါက္ခ်င္းက်ေနေသာ ေရစက္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုေရစက္တို႕သည္ ပိုက္ကတဆင့္ ေသြးေၾကာထဲ ထိုးေဖာက္ထားသည့္ အပ္ကိုျဖတ္ကာ ကၽြန္ေတာ့ကိုယ္ထဲ စီး၀င္သြားၾကမည္ ျဖစ္သည္။ ျမန္ျမန္ကုန္ေစ့ခ်င္လွၿပီ။ ဒါေတြ အကုန္သြင္းပီးသြားရင္ ေနေကာင္းၿပီ၊ ေဆးရံုက ဆင္းရၿပီဟု ဆရာ၀န္ႀကီး ေျပာထားေသာ စကားကို ကၽြန္ေတာ္မေမ့ပါ။ ဘယ္ႏွစ္ပုလင္း ေျမာက္မွန္း မမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ရက္ ေဆးရံုစေရာက္ထဲက မျပတ္တမ္း ခ်ိတ္ထားေသာ ဒီပုလင္းေတြ ဒီပိုက္ေတြကို မုန္းတီးေနၿပီ။
အေဖ တာ၀န္က်သည့္ မိုင္းတံုစေျပာင္းထဲက ကြီနင္းဆိုသည့္ ငွက္ဖ်ားကာကြယ္ေဆးေတြ တမိသားစုလံုုး စေသာက္ခဲ့ရသည္။ မတရား ခါးသက္သည့္ ေဆးခါးေတြ ငွက္ေျပာသီးႏွင့္ ေရာကာ ႀကိတ္မွိတ္ေသာက္ခဲ့သည့္ ၾကားက ေျခာက္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ငွက္ဖ်ား ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာသစ္ရင္း ေပ်ာ့ေခြက်သြားသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚကာ ပူေလာင္ႀကီးစြာ ေပြ႕ခ်ီရင္း “ကေလးတစ္ခုခု ျဖစ္လို႔ကေတာ့ ရွင္နဲ႔ကၽြန္မ အျပတ္ပဲ..”ဟု အေမ၏ ဘာမွမဆိုင္ပါပဲ အေဖ့ကိုရန္လုပ္သံက ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ဆံုး အသိ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သတိရေတာ့ ေဆးရံုမွာ။
လူကႏုန္းႏုန္းခ်ိခ်ိ၊ မူးသလိုလို ေ၀သလိုလို။ လည္ေခ်ာင္းေတြကလည္း ေျခာက္ကပ္ကပ္ ခါးသက္သက္ ျဖစ္ေနသည္။ ေဘးက ဘီဒိုပုပုေလးေပၚမွာ ဘီစကစ္မုန္႔တစ္ထုပ္ႏွင့္ ပန္းသီးတစ္လံုး ေတြ႔တာေတာင္ စားခ်င္စိတ္မရွိ။ အမွန္ဆိုလွ်င္ အစားမက္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘီစကစ္က မထူးဆန္းလွလွ်င္ေတာင္ တစ္ခါတေလမွ စားရတတ္ေသာ ပန္းသီးသည္ တကယ့္ဆြဲေဆာင္မႈ ျဖစ္သည္။ ဒါေပမဲ့ မစားခ်င္ပါ။ ရင္ဘတ္ထဲက လွပ္လွပ္လွပ္လွပ္ ခံစားမႈသည္ မ်က္လံုးမဖြင့္ပဲ အိပ္ေနလိုက္တာကပဲ အေကာင္းဆံုးလိုေတာင္ ျဖစ္ေနသည္။
“အေမကလဲ ၾကာလိုက္တာ..” ကၽြန္ေတာ္ ေလသံသဲ့သဲ့ျဖင့္ ေျပာသည္။ တကယ္ေတာ့ ၾကာတာကိုအဓိက ေျပာခ်င္တာမ်ဳိး မဟုတ္ပဲ ေျပာစရာမရွိ၍ စကားမရွိစကားရွာ ေျပာလိုက္တာမ်ဳိး ျဖစ္သည္။
“ဒရစ္ခ်ိတ္တာ မၿပီးေသးဘူး ေနမွာေပါ့.. နင္ဘာလုပ္ခ်င္လို႔လဲ.. ငါ့ကိုေျပာေလ..” ၀တၱဳဖတ္ေနရာမွ လွည့္ၾကည္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အမက ေမးလာသည္။ တကယ္ေတာ့ အေမလဲ ငွက္ဖ်ားျဖစ္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ေတာင္ သံုးေလးရက္ေလာက္ ေစာပါေသးသည္။ မနက္က အေဖနဲ႔ လူခ်င္းခ်ိန္းပီးေတာ့ ဆရာ၀န္က အေမ့ကိုစမ္းသပ္ၿပီး ေဆးသြင္းဖို႔ ညႊန္ၾကားတာေၾကာင့္ ေဆးရံုမွာ ခုတင္ကလဲ မအားသျဖင့္ အမကို လူနာေစာင့္အျဖစ္ထားကာ ေဆးရံု၀င္းထဲက သူနာျပဳတစ္ေယာက္အိမ္မွာ ေဆးသြားသြင္းေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ငါးႏွစ္ႀကီးေသာ အမသည္ ခုႏွစ္တန္းသာ ရွိေသးေပမဲ့ အေမအေဖတုိ႔အတြက္ အလြန္အားကိုးရ၏။
ကိုယ့္စကားႏွင့္ကိုယ္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ ေရေသာက္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္ရသည္။
”အမေရာ ေက်ာင္းမသြားဘူးေပါ့..”
“အင္း.. ဒီေန႔ခြင့္ယူလိုက္တယ္ေလ.. အေမေနမွမေကာင္းတာ.. အေဖလဲခြင့္ယူထားတယ္.. ခဏေနလာလိမ့္မယ္..”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားေျပာေနတုန္း ရုတ္တရက္ အသံဆူဆူညံညံေတြ ထြက္လာသည္။ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္လံုး လန္႔ကာလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ လူနာေဆာင္ထဲ ေျပး၀င္လာ၏။ တကိုယ္လံုး အ၀တ္မပါပါ။ ေနာက္မွာ ဆရာ၀န္ႀကီးႏွင့္ သူနာျပဳ ဆရာမတစ္ေယာက္ ေျပးလိုက္လာၾက၏။
“ဖမ္းထားေပးပါဦး.. ခ်ဳပ္ထားလိုက္..” ဆရာ၀န္က လွမ္းေအာ္သည္။
ေယာက္်ားေဆာင္ ျဖစ္တာေကာ၊ အမ်ဳိးသမီးက အ၀တ္အစား မကပ္သည့္ အေနအထား ျဖစ္တာေၾကာင့္ေကာ ဆီးဖမ္းထားရမွာ လက္မရဲ ျဖစ္ၾကသည္ထင္ပါသည္။ ေၾကာင္အမ္းကာ ဘယ္သူမွ ထၿပီး မတားဆီးၾက။ အမ်ဳိးသမီးက အခန္းအလည္မွာ ရပ္ၿပီး တခန္းလံုးေ၀့ၾကည္လိုက္သည္။ သူမအၾကည့္ေတြက တစ္ခန္းလံုးမွာ တစ္ဦးထဲေသာ မိန္းခေလးျဖစ္သည့္ ကၽြန္ေတာ့အမဆီမွာ ရပ္သည္။ ကပ္လာေသာ သူနာျပဳဆရာမကို ပစ္တြန္းထည့္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အမကို လက္ၿငိဳးထိုးကာ
“နင္ကဘာလုပ္ေနတာလဲ.. ေတာင္းပန္စမ္း.. နင့္ငါ့ကို ေတာင္းပန္စမ္း..”
မ်က္လံုးျခာျခာလည္ကာ ေျပာေနေသာ သူမပံုစံက တကယ္ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္။
ကၽြန္ေတာ့္အမ ျဗဳန္းခနဲထရပ္က အေနာက္ေပါက္ဆီသို႔ ေျပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ မေနပါ။ ဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိေသာ အားအင္တို႔ျဖင့္ ခုတင္ေပၚက ခုန္ဆင္းကာ အမေနာက္လိုက္သည္။ စူးခနဲျဖစ္သြားမွ လက္က အပ္ေတြကို သတိရၿပီး ခ်က္ျခင္းဆြဲျဖဳတ္ပစ္လိုက္သည္။ အားပါး.. ေတာ္ေတာ္နာပါသည္။ ဒါေပမဲ့ မရပ္ရဲပဲ အမေနာက္ကို အတင္းေျပးလိုက္သည္။ ေရွ႕ကေျပးေနေသာ အမက အေပါက္၀အေရာက္မွာ ရုတ္တရက္ရပ္ခ်လိုက္ၿပီး ဒီဘက္ျပန္လွည့္ေတာ့ တရွိန္ထိုးေျပးလာသည့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၀င္တိုက္ေတာ့၏။
“ဟယ္.. ေမာင္ေလး.. လာလာ.. ငါနင့္ကိုသတိရလို႔ ျပန္လွည့္လာတာ..”
ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲပီး အမဆက္ေျပးသည္။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လံုး လက္ေတြ ေအးစက္လွ်က္။ ကၽြန္ေတာ္လူနာဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေရာ အမပါသတိမရေတာ့ပါ။ ေနာက္မွာေတာ့ ခုမွ အသိ၀င္လာတဲ့ တခ်ဳိ႕လူနာေတြ.. လူနာေစာင့္ေတြက အမ်ဳိးသမီးကို ၀ိုင္းခ်ဳပ္ ဆရာ၀န္က ေဆးထိုးႏွင့္ လံုးေထြးက်န္ခဲ့ေတာ့သည္။
.......
အဲဒီအမ်ဳိးသမီးက ငွက္ဖ်ားအရမး္ႀကီးၿပီး ဦးေႏွာက္ထိသြားတာပါ.. ေနာက္ေန႔ ေကာင္းသြားေတာ့ ဆရာ၀န္နဲ႔ ဆရာမကို ရွိခိုးပီးေတာင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္.. သူ႔ေယာက်္ားကလဲ အေဖတို႔နဲ႔ ေတြ႔ပီး ေတာင္းပန္ပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာ၀န္ုကုေပးတဲ့ ေဆးရွိန္ေၾကာင့္ပဲလား၊ အေျပးေလ့က်င့္ခန္းေၾကာင့္လား မသိေပမဲ့ အဲဒီေန႔ပီးထဲကိုက အဖ်ားသက္သာလာလိုက္တာ ေနာက္ႏွစ္ရက္ဆိုတာနဲ႔ ေဆးရံုကဆင္းႏိုင္ပါေရာ.. အဲ.. ပန္းသီးလဲ စားႏိုင္ေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ...
