ေဟ့ေကာင္ေတြ ေတာ္ၾကစမ္း...
အမေလး ဆြဲၾကပါဟဲ့.. သတ္ကုန္ၾကၿပီ...
ေအာ္သံ၊ ငိုသံမ်ားနဲ႔ လူေတြဆြဲၾက ခြာၾကေတာ့မွ သူသက္သာရာရသည္။ ဒီေကာင္က ဆြဲထားတဲ့ လူေတြလက္ထဲက ရုန္းဖယ္ရင္း သူ႔ကိုဆဲဆိုေနေသးသည္။ နာက်င္စိတ္ ရွက္စိတ္ေတြႏွင့္ ေဒါသစိတ္ေတြပါ ေပါင္းကာ သူ႔ တကိုယ္လံုးေရာ အေတြးေတြပါ ေ၀၀ါး မႊန္ထူေနသည္။ ေအာ္ဟစ္ ဆဲဆိုေနသည့္ ေအာင္ႏိုင္သူဆန္ဆန္ ၀ံ့ၾကြားေနေသာ ဒီေကာင့္မ်က္ႏွာကို ပါးစပ္က ထြက္လာသည့္ ေသြးေတြကို လက္ကသုပ္ရင္း သူအခဲမေၾကစြာ လွမ္းၾကည့္သည္။
“ဒီေသြးေတြအတြက္ မင္းျပန္ေပးဆပ္ရမယ္...” သူ႔စိတ္ထဲက ၾကံဳး၀ါးမိတာပါ။
ဟုတ္သည္။
မနက္ျဖန္ လယ္ဘက္ကို ဒီေကာင္ဆင္းလာတာနဲ႔ အေသသတ္ပစ္ဖို႔ အထိကို သူဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
..................................................................
“ဟဲ့.. ကေလးေတြ... ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ပီေနာ္... မိုးဒီေလာက္ရြာေနတာကို ထြက္ေဆာ့ေနရလား... တက္ၾကစမ္းအခု...”
မီးစာေလးညွိရင္း သူမ မာန္သံတစ္၀က္ျဖင့္ ကေလးေတြကို လွမ္းေခၚ၏။ သားအမိသံုးေယာက္ ထမင္းစားေနရင္း လစ္လပ္ေနေသာ ခင္ပြန္းသည္ ေနရာကို ၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခုလိုသလို ဟာတာတာႀကီး ခံစားေနရသည္။ ရန္ကုန္ကို ကုန္ေရာင္းသြားဖို႔ မနက္ကမွ ထြက္သြားတာေၾကာင့္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ အနဲဆံုး ၾကာလိမ့္မည္။ အဆင္ေျပေျပေလး ျဖစ္ေစခ်င္စမ္းပါသည္။ သားႏွစ္ေယာက္ကို ရွင္ျပဳအလွဴေလး လုပ္ခ်င္စိတ္က ရွိေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီမဟုတ္လား။ တစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ ေရႊ႕လာလိုက္တာ ဒီႏွစ္သၾကၤန္ၿပီး အထိေတာင္ မလုပ္ႏိုင္ေသး။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ႏွစ္ထိေတာ့ မေစာင့္ၿပီ။ အေဖႀကီးျပန္လာလွ်င္ ပါလာမည့္ေငြႏွင့္ ခုသူမတို႔ စုထားတာေလးေတြ ေပါင္းလိုက္ရင္ ကေလးေတြ ရွင္ျပဳဖို႔ ေလာက္ႏိုင္ပါသည္။ မေလာက္လဲ နဲနဲေတာ့ ေခ်းရငွားရမည္ေပါ့။
အင္း... မနက္ျဖန္ ဆရာေတာ္ကို အလွဴအတြက္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ေရြးထားတဲ့ ရက္ေလး အဆင္ေျပမေျပ သြားေမးၾကည့္ဦးမွပါပဲ....
..................................................................
ေျခဆစ္က ေထာက္လိုက္တိုင္း ဆစ္ခနဲ နာနာသြားေပမဲ့ အေမတို႔လူႀကီးေတြ မသိေအာင္ သူဟန္ေဆာင္ေနရသည္။ ကစားရင္း ဒဏ္ရာအနာတရ ျဖစ္လာမွန္းသိလို႔ကေတာ့ ေဆာ့ခြင့္အနဲဆံုး သံုးေလးရက္ေတာ့ အပိတ္ခံရႏိုင္သည္ေလ။ သၾကၤန္ၿပီးခတဲက သူတို႔ေဆာ့တဲ့ အရွိန္က ခုခ်ိန္ထိ အရွိန္သတ္မရ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး စုၿပီး ဟိုဘက္ရြာမွာ ေလွေလွာ္ၿပိဳင္ၾကဖို႔ တိုင္ပင္ထားၾကတာ ဆိုေတာ့ အိမ္က အျပင္မထြက္ရလို႔ ေျပာလိုက္မွာ သူစိုးရိမ္မိသည္။
မနက္ျဖန္က်ရင္ ေလွေလွာ္ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ အားလံုးျပင္ထားၿပီးသား။ ေျခေထာက္နာေနေပမဲ့ သူ႔စိတ္ေတြ တက္ၾကြေနပါသည္။
..................................................................
ျဖဴေဖြးေသာ မိုးသားမ်ား မ်က္ႏွာျပင္အျပည့္ ဖံုးလႊမ္းေနေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးကို သူစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ တဖြဲဖြဲရြာေနေသာ မိုးကေတာ့ သူ႔ကို က်ီစယ္ေနသလိုလိုု။ မုန္တိုင္းရွိသည္လို႔ ေရဒီယိုက ေအာ္ထားေတာ့ ဒီမိုးက ေတာ္ရံုႏွင့္ တိတ္မွာမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ဒါေပမဲ့ မိုးကို ဂရုမစိုက္အားပဲ သူတို႔အားလံုး အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ မနက္ျဖန္ သူ႔မဂၤလာပြဲ ရွိသည္ေလ။ မနက္ထဲက စခဲ့တာေတာင္ မဂၤလာမ႑ပ္ထိုးသူေတြေရာ၊ ခ်က္ၾကျပဳတ္ၾကသူေတြေကာ ခုထိ မနားရ၊ မအားၾကေသးပါ။ အလုပ္ဇယ္စက္သလို လုပ္ေနရသည့္ ၾကားထဲမွ သူ႔သတို႔သမီး ခ်စ္သူေလးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ရေသးသည္။ နဖူးမွာ ေခၽြးစေလးေတြ စို႔ကာ ခ်က္ျပဳတ္ရာမွာ ကူညီေနသူေလးက မ်က္လံုးခ်င္းဆံုတိုင္း မ်က္ႏွာနီျမန္းကာ မ်က္လႊာအသာခ်သြားတတ္တာကို ၾကည့္ပီး သူ႔ရင္ေတြ ခုန္ရပါသည္။
မနက္ျဖန္တြင္ သူသည္ ဒီခ်စ္စရာေကာင္းသူေလးကို ဘ၀လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ ပိုင္ပိုင္ရေတာ့မည္ မဟုတ္လား။ အခ်ိန္ေတြရယ္... ျမန္ျမန္ႀကီးကုန္လိုက္စမ္းပါေတာ့....
..................................................................
ေမာေမာျဖင့္ ေရခ်မ္းစင္က ေရတစ္ခြက္ကို အငမ္းမရ ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ မႈိင္းညိဳ႕ေနေသာ မိုးက သူ႔အေမာကို မေျပေစပါ။ အသံခ်ဲ႕စက္ကို လက္မွာကိုင္၊ မုန္တိုင္းသတိေပးခ်က္ကို ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ေအာ္ေနရတာက ဒါပါႏွင့္ဆိုလွ်င္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ရွိၿပီလဲေတာင္ မသိေတာ့။ ေက်ာင္းပိတ္တုန္း ၿမိဳ႕မွ အလည္ျပန္လာေသာ ေန႔လည္ကမွ ေရာက္သည့္ သားျဖစ္သူကိုေတာင္ ေသခ်ာစကားမေျပာရေသး။ အုပ္ခ်ဳပ္ရသူ ရြာလူႀကီးတစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ စိတ္ေကာလူေရာ ေမာလွပါသည္။
မနက္ျဖန္ဆို ဒီထက္ေတာင္ အလုပ္မ်ားဦးမည္။ မုန္တိုင္းျဖတ္ၿပီဆိုရင္ အနဲနဲ႔ အမ်ားေတာ့ ထိခိုက္တတ္တာကို သူ႔အေတြ႕အၾကံဳအရ သိထားၿပီးသား ျဖစ္သည္။ မနက္ျဖန္အတြက္ သူအစီအစဥ္ေတြ ခ်ေနမိသည္။ မုန္တိုင္းကလဲ နဲနဲၾကမ္းမယ္ဆိုေတာ့ မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း အကူအညီေတြ ဘာေတြ ခ်ေပးရတဲ့အထိ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အိမ္က အမိုးေလး ျပင္မမိုးမိေသးတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရ မလိုလိုျဖစ္သည္။ မုန္တိုင္းျဖတ္သြားၿပီးရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္က ခ်ေပးတဲ့ အကူအညီေတြထဲက သူ႔အိမ္အတြက္ သြပ္မိုးေလး မိုးလို႔ရတဲ့ အထိ က်န္ေအာင္ သူ႔စိတ္ထဲ တြက္ခ်က္ေနမိပါသည္။
..................................................................
မနက္ျဖန္....
မနက္ျဖန္... အိမ္တစ္အိမ္ကို ၀င္ခိုးဖို႔ စိတ္ကူးထားသည္။
မနက္ျဖန္... တရားပြဲရွိသည္။
မနက္ျဖန္... အခ်ဳပ္ကလြတ္မည္။
မနက္ျဖန္... အထိေတာင္ ခံေတာ့မည္မထင္။ ကုမရေတာ့ပါ။
မနက္ျဖန္.... ဆြမ္းစားပင့္ထားတာ ၾကြဖို႔ ရွိသည္။
မနက္ျဖန္.... က်ဴရွင္စတက္ရမည္။
မနက္ျဖန္.... သူ႔ကိုဖြင့္ေျပာမည္။
မနက္ျဖန္.... ခေလးေမြးမည္ထင္သည္။
မနက္ျဖန္....
မနက္ျဖန္....
..................................................................
ေမလ (၂)ရက္၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္။
မိုးသည္းသည္းရြာေသာ ညျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ပတ္၀န္းက်င္သည္ ေစာေစာစီးစီးပင္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနပါသည္။ လူသားမ်ားေကာ၊ တိရိ စၦာန္မ်ားပါ မိမိႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အမိုးအကာမ်ားေအာက္မွာ အနားယူေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္....
လူသားတို႔၏ အမ်ဳိးမ်ဳိး အဖံုဖံုေသာ မနက္ျဖန္မ်ားအား ဖ်က္ဆီးခိုးယူေခ်မြပစ္မည့္...
နာဂစ္ဆိုေသာ အယုတ္တမာနတ္ဆိုး မုန္တိုင္းသည္...
ကမ္းေျခဆီသို႔ အိေျႏၵအျပည့္ျဖင့္ ခ်ည္းကပ္လာေနေတာ့ေလ၏။
..................................................................
ထိုမုန္တိုင္းသည္ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ အဆိုး၀ါးဆံုးေသာ သဘာ၀ကပ္ေဘးႀကီးအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါသည္။
သုတ
ျမန္မာႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ေမ့ေပ်ာက္မရေသာ ရင္နင့္စရာ အျဖစ္ဆိုးႀကီးကို ျဖစ္ေစခဲ့သည့္ နာဂစ္ (၅)ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ။
အင္း... မနက္ျဖန္ ဆရာေတာ္ကို အလွဴအတြက္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ေရြးထားတဲ့ ရက္ေလး အဆင္ေျပမေျပ သြားေမးၾကည့္ဦးမွပါပဲ....
..................................................................
ေျခဆစ္က ေထာက္လိုက္တိုင္း ဆစ္ခနဲ နာနာသြားေပမဲ့ အေမတို႔လူႀကီးေတြ မသိေအာင္ သူဟန္ေဆာင္ေနရသည္။ ကစားရင္း ဒဏ္ရာအနာတရ ျဖစ္လာမွန္းသိလို႔ကေတာ့ ေဆာ့ခြင့္အနဲဆံုး သံုးေလးရက္ေတာ့ အပိတ္ခံရႏိုင္သည္ေလ။ သၾကၤန္ၿပီးခတဲက သူတို႔ေဆာ့တဲ့ အရွိန္က ခုခ်ိန္ထိ အရွိန္သတ္မရ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး စုၿပီး ဟိုဘက္ရြာမွာ ေလွေလွာ္ၿပိဳင္ၾကဖို႔ တိုင္ပင္ထားၾကတာ ဆိုေတာ့ အိမ္က အျပင္မထြက္ရလို႔ ေျပာလိုက္မွာ သူစိုးရိမ္မိသည္။
မနက္ျဖန္က်ရင္ ေလွေလွာ္ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ အားလံုးျပင္ထားၿပီးသား။ ေျခေထာက္နာေနေပမဲ့ သူ႔စိတ္ေတြ တက္ၾကြေနပါသည္။
..................................................................
ျဖဴေဖြးေသာ မိုးသားမ်ား မ်က္ႏွာျပင္အျပည့္ ဖံုးလႊမ္းေနေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးကို သူစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ တဖြဲဖြဲရြာေနေသာ မိုးကေတာ့ သူ႔ကို က်ီစယ္ေနသလိုလိုု။ မုန္တိုင္းရွိသည္လို႔ ေရဒီယိုက ေအာ္ထားေတာ့ ဒီမိုးက ေတာ္ရံုႏွင့္ တိတ္မွာမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ဒါေပမဲ့ မိုးကို ဂရုမစိုက္အားပဲ သူတို႔အားလံုး အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ မနက္ျဖန္ သူ႔မဂၤလာပြဲ ရွိသည္ေလ။ မနက္ထဲက စခဲ့တာေတာင္ မဂၤလာမ႑ပ္ထိုးသူေတြေရာ၊ ခ်က္ၾကျပဳတ္ၾကသူေတြေကာ ခုထိ မနားရ၊ မအားၾကေသးပါ။ အလုပ္ဇယ္စက္သလို လုပ္ေနရသည့္ ၾကားထဲမွ သူ႔သတို႔သမီး ခ်စ္သူေလးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ရေသးသည္။ နဖူးမွာ ေခၽြးစေလးေတြ စို႔ကာ ခ်က္ျပဳတ္ရာမွာ ကူညီေနသူေလးက မ်က္လံုးခ်င္းဆံုတိုင္း မ်က္ႏွာနီျမန္းကာ မ်က္လႊာအသာခ်သြားတတ္တာကို ၾကည့္ပီး သူ႔ရင္ေတြ ခုန္ရပါသည္။
မနက္ျဖန္တြင္ သူသည္ ဒီခ်စ္စရာေကာင္းသူေလးကို ဘ၀လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ ပိုင္ပိုင္ရေတာ့မည္ မဟုတ္လား။ အခ်ိန္ေတြရယ္... ျမန္ျမန္ႀကီးကုန္လိုက္စမ္းပါေတာ့....
..................................................................
ေမာေမာျဖင့္ ေရခ်မ္းစင္က ေရတစ္ခြက္ကို အငမ္းမရ ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ မႈိင္းညိဳ႕ေနေသာ မိုးက သူ႔အေမာကို မေျပေစပါ။ အသံခ်ဲ႕စက္ကို လက္မွာကိုင္၊ မုန္တိုင္းသတိေပးခ်က္ကို ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ေအာ္ေနရတာက ဒါပါႏွင့္ဆိုလွ်င္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ရွိၿပီလဲေတာင္ မသိေတာ့။ ေက်ာင္းပိတ္တုန္း ၿမိဳ႕မွ အလည္ျပန္လာေသာ ေန႔လည္ကမွ ေရာက္သည့္ သားျဖစ္သူကိုေတာင္ ေသခ်ာစကားမေျပာရေသး။ အုပ္ခ်ဳပ္ရသူ ရြာလူႀကီးတစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ စိတ္ေကာလူေရာ ေမာလွပါသည္။
မနက္ျဖန္ဆို ဒီထက္ေတာင္ အလုပ္မ်ားဦးမည္။ မုန္တိုင္းျဖတ္ၿပီဆိုရင္ အနဲနဲ႔ အမ်ားေတာ့ ထိခိုက္တတ္တာကို သူ႔အေတြ႕အၾကံဳအရ သိထားၿပီးသား ျဖစ္သည္။ မနက္ျဖန္အတြက္ သူအစီအစဥ္ေတြ ခ်ေနမိသည္။ မုန္တိုင္းကလဲ နဲနဲၾကမ္းမယ္ဆိုေတာ့ မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း အကူအညီေတြ ဘာေတြ ခ်ေပးရတဲ့အထိ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အိမ္က အမိုးေလး ျပင္မမိုးမိေသးတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရ မလိုလိုျဖစ္သည္။ မုန္တိုင္းျဖတ္သြားၿပီးရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္က ခ်ေပးတဲ့ အကူအညီေတြထဲက သူ႔အိမ္အတြက္ သြပ္မိုးေလး မိုးလို႔ရတဲ့ အထိ က်န္ေအာင္ သူ႔စိတ္ထဲ တြက္ခ်က္ေနမိပါသည္။
..................................................................
မနက္ျဖန္....
မနက္ျဖန္... အိမ္တစ္အိမ္ကို ၀င္ခိုးဖို႔ စိတ္ကူးထားသည္။
မနက္ျဖန္... တရားပြဲရွိသည္။
မနက္ျဖန္... အခ်ဳပ္ကလြတ္မည္။
မနက္ျဖန္... အထိေတာင္ ခံေတာ့မည္မထင္။ ကုမရေတာ့ပါ။
မနက္ျဖန္.... ဆြမ္းစားပင့္ထားတာ ၾကြဖို႔ ရွိသည္။
မနက္ျဖန္.... က်ဴရွင္စတက္ရမည္။
မနက္ျဖန္.... သူ႔ကိုဖြင့္ေျပာမည္။
မနက္ျဖန္.... ခေလးေမြးမည္ထင္သည္။
မနက္ျဖန္....
မနက္ျဖန္....
..................................................................
ေမလ (၂)ရက္၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္။
ထိုအခ်ိန္တြင္....
လူသားတို႔၏ အမ်ဳိးမ်ဳိး အဖံုဖံုေသာ မနက္ျဖန္မ်ားအား ဖ်က္ဆီးခိုးယူေခ်မြပစ္မည့္...
နာဂစ္ဆိုေသာ အယုတ္တမာနတ္ဆိုး မုန္တိုင္းသည္...
ကမ္းေျခဆီသို႔ အိေျႏၵအျပည့္ျဖင့္ ခ်ည္းကပ္လာေနေတာ့ေလ၏။
..................................................................
ထိုမုန္တိုင္းသည္ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ အဆိုး၀ါးဆံုးေသာ သဘာ၀ကပ္ေဘးႀကီးအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါသည္။
သုတ
ျမန္မာႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ေမ့ေပ်ာက္မရေသာ ရင္နင့္စရာ အျဖစ္ဆိုးႀကီးကို ျဖစ္ေစခဲ့သည့္ နာဂစ္ (၅)ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ။
